Lacrimosa
Κάποιος να ‘ρθει να μου πει
Πόσο νερό να ρίχνω στα λουλούδια
Εσύ θα το ‘ξερες
Το πόσο κλάμα αντέχουν
Τώρα ήδη θα σου ‘χανε ανθίσει
Μυστικά και φόβους
Το ξέρω ότι γι’ αυτό τα κυπαρίσσια
Στέκονται άφοβα
Γιατί τους σιγοτραγουδάς
Γλυκά το βράδυ πριν νυχτώσει
Γιατί φιλάς λίπασμα τις ρίζες τους
Γιατί υπήρξες κάποτε
Γιατί υπήρξες κάποτε
Γι’ αυτό το ρέκβιεμ
Γι’ αυτό κι η ρε μινόρε
Δακρύβρεχτο εγκώμιο
Της φυγής
Έτσι πρέπει να ‘ναι οι νότες
Πικρά φιλιά στο στόμα
Κλαίω γιατί στο στέρνο σου
Δεν μπόρεσα ν’ αφήσω ένα άνθος
Κλαίω γιατί μαράθηκε
Προτού το θάψουνε
Ανεκπλήρωτο
Κλαίω γιατί δε ρώτησα
Πού πας
Κάτσε λίγο ακόμα
Έχω τόσα να σου πω
Αυτό το πεντάγραμμο τα
Ημίμετρα τα εξορίζει
Μηδεν ένα άπειρο
Μηδέν ένα άπειρο
Στην ανυπαρξία ακόμα και ο θάνατος
Πεθαίνει
Έφυγεν η Άνοιξη
Κανείς δεν κατάλαβε πώς φύτρωσες
Σε τούτα δω τα άγονα λοφάκια
Και πάει καιρός που οι κραυγές σου πνίγησαν
Στου κενού τις αυταπάτες
Περαστικοί δεν φαίνονται
Μονάχα κάτι μαύροι σκύλοι και μερικά πουλιά
Να σε διατάσσουν
Στων ρολογιών τους διασκελισμούς
Κουράστηκες
Υποψίες ανθών μαράθηκαν κι αυτές
Από μνησίκακους αιθέρες
Τι τρέχουν να προλάβουν;
Ποιός χρόνος αγορεύει;
Μην κοιτάς, δεν είναι πια εκεί
Χάθηκαν
Μα σ’ άφησαν
Κειμήλιο λαχτάρα
Μην κοιτάς
Στην ανάγκη λύγισε
Μόνο μην κοιτάς
Γιατί έφυγεν η Άνοιξη
Και πια
Δε θα ξαναγυρίσει
Η Νεφέλη Μαρία Σακελλιάδου γεννήθηκε το 1996 και μεγάλωσε στη Λαμία. Σπουδάζει στο τμήμα Φυσικής του ΕΚΠΑ και κατοικεί στην Αθήνα. Ασχολείται με τη φωτογραφία και τη μουσική και διατηρεί από παιδί μία σχέση αγάπης με τα μαθηματικά, την αστρονομία και την ποίηση. Η κατάθλιψη με την οποία ήρθε αντιμέτωπη τα τελευταία χρόνια στάθηκε προσωρινά τροχοπέδη στην ενασχόλησή της με την ποίηση αλλά πλέον αποτελεί τον σπινθήρα τόσο για τον επαναπροσδιορισμό της ίδιας όσο και για την ανάκτηση μιας γνησιότερης σχέσης με την τέχνη.