Απώθηση ή Λιμνάζοντας στο τέλμα τής Σφίγγας
“Pseudo-Blues”
[prose song “written on a toilet roll”]
Κάθομαι πάλι και πίνω τον άμπακα
Ή δυο ποτηράκια – το ίδιο κάνει –
Αφού δεν περιμένω κάτι να συμβεί
Αφού δε νομίζω ότι τίποτα θα γίνει
Που να με βγάλει από την πλήξη
Μιας ζεστής ολονυχτίας που σιγοβράζει
Τριάντα τόσους Κελσίου και βάλε
Όπου τ’ αστέρια παίζουν και δε σταματούν
Κρυφτούλι στα σύννεφα και φτου ξελευθερία
Σα δυο μικρά γατιά ανέμελα
Στον γκρίζο καναπέ
Ανάμεσα στα καινούργια μαξιλάρια• κι
Ενώ φαντάζομαι ότι εσύ λικνίζεις τα πέπλα σου
Σε κάποιο μπαρ σκοτεινό
Παρασάγγες μακριά στον τόπο και στο χρόνο
Τρίβοντας το στήθος σου πάνω σ’ έναν άγνωστο
Που σε είδε με λαχτάρα στο μισοσκόταδο
Και θα γέμισε το στόμα του σάλια• η αγάπη λοιπόν
Ίσως είναι μια γάτα λιωμένη
Κάτω από βιαστικές αποφάσεις
Και μάταιες σκέψεις που μας κρατούν
Άγρυπνους στο φεγγαρόφωτο•
[ Παραφράζω λίγο τον Buk
Που πέρασε άτονα βράδια στο Chelsea Hotel
Για μια επεισοδιακή απαγγελία ποιημάτων
Μέσα στα έντερα τού Σάπιου Μήλου
Όπου ο Sid μαχαίρωσε τη Nancy ]•
Μια γάτα που είναι μια γάτα και είναι μια γάτα
Μόνο μια γάτα
Που θά ‘θελε
Να ζήσει και τις εφτά ζωές της αμέριμνη
Κυνηγώντας τα φύλλα τού κήπου
Και τα φτερά στις φυλλωσιές
Καθώς εμείς δε ζήσαμε
Ούτε μισή στ’ αλήθεια στιγμή γαλήνης
Και λέγαμε
Στα τριάντα και κάτι εσύ – στα σαράντα εγώ
Ότι έπρεπε να είχαμε χαθεί πριν από χρόνια
Στην πιο μαύρη τρύπα τού σύμπαντος
Ή έστω να μας ξέβραζε σα ναυαγούς ο γαλαξίας
Στις πράσινες εκβολές τού ύπνου
Στο δέλτα με τα γέλια των κοριτσιών
Γλυκά στα χείλη
Μακριά από αυτή τη μονοκοπανιά στην πίκρα
Από το έθος να σκάβουμε σιγά σιγά
Και οι δυο μαζί βαθιά το λάκκο μας•
memoria naturalis
Αγέρωχο άνθος
Μυρίζει ομορφιά στο λιβάδι
Ίσως μια μέρα ξηρασίας και ζέστης
Μες στο καμίνι τού ήλιου
Να χορτάσει τη γλώσσα τού ζώου
Που θα φτάσει εδώ
Καλπάζοντας στις χηλές του
Με τα μελίσσια να βουίζουν στα χρώματα
Με τα τζιτζίκια να τριζοκοπούν στα κλαδιά
Χαρούμενο σαν έκοβε
Δεσμά τής σκλαβιάς
Και τ’ ανθρώπινα βάσανα• πολλές φορές
Μια ευχάριστη σκέψη είναι αρκετή
Για να σηκώσει τη σάρκα στα ύψη
Και να διώξει τις θλίψεις στην άβυσσο
Ακόμη κι αν πρόκειται
Για μια βέβαιη παραίσθηση
Με τον ένα ή με τον άλλο γνωστό τρόπο
Όπως το να κοιτάζω καληώρα
Τα άγρια χόρτα που κυματίζουν
Στων ανέμων το στόμα
Και να θυμάμαι το σώμα σου
Όνομα που λικνίζεσαι στην ψηλή χάρη τής νιότης
Εφτά φορές που σε φωνάζω στον ύπνο
Και μόνο η σιωπή αποκρίνεται• είναι γραφτό
Και θα ήταν
Η μοίρα μάλλον να φαγωθούμε κι εμείς
Από άγνωστα στόματα• αλλά θα μας ξεράσουν
Και πάλι στο μπροστά που αγνοούμε
Μες στο καμμένο δυναμό τού μέλλοντος•