Η κυματομορφή ανεβοκατέβαινε κι’ αυτό όσο να πεις μας ανησυχούσε. Τον είχαμε όμως δίπλα μας, υπήρχε με τον τρόπο του, μα βίωνε σε διαφορετικό χρόνο όσα μας έλεγε. Και πόσο ήλιο δεν είχαν οι περιγραφές του, πόσα ατημέλητα μαλλιά. Δεν ήταν υπό την επήρεια παρά μονάχα της πραγματικότητας. Πόσα εκατομμύρια χρώματα και λέξεις – αχ αυτές οι λέξεις που κυλούσαν τόσο ορμητικά σαν χείμαρροι που κάθε άνοιξη όπως ξεχύνονται υπενθυμίζουν τη ζωή. Κανένας άλλος δε μιλούσε. Όλοι προσπαθούσαμε να πάρουμε τα θραύσματα που εξαπέλυε, όσα μαζέψει ο καθένας, να τα ακουμπήσουμε στο στήθος μας και να τους δώσουμε παλμό. Ξαφνικά αυτός ο ήχος που ‘ναι τόσο διακριτός από τις σκέψεις μας ηχεί και πάλι. Η κυματομορφή τώρα είναι εντελώς σταθερή και ενιαία. Ξυπνάω σ’ έναν νοσοκομειακό διάδρομο. Οι νοσοκόμες φωνάζουν τους εφημερεύοντες γιατρούς να επιχειρήσουν ανανήψεις. Μένω με τα χέρια κολλημένα στο τζάμι του δωματίου να κοιτώ την απόπειρα παραμονής του σώματος πριν αφεθεί νεκρό. Ποιός είναι που και με ποιόν τρόπο κανείς δε θα το μάθει τελικά.
***
Ο Λάζαρος Ζάγκας γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα.Σπουδάζει Ψυχολογία και αποπειράται την γραφή.