03.05
Κανείς. Κανείς κι απόψε. Έτσι απέμεινα στο δρόμο το μοναχικό μια νύχτα σαν όλες τις άλλες νύχτες. Ανάμεσα σε χίλια δυο κομμάτια του εαυτού μου, διάλεξα κι έδειξα όσα ήθελα να κρύψω. Φέρθηκα ανόητα. Αράδιασα λέξεις και φράσεις και αισθήματα μιας άλλης εποχής, ενός καλά κρυμμένου εαυτού, ξεχνώντας πως το τίποτά σου ήταν το πάντα το δικό μου.
06.05
Ξημέρωσε κι αυτό το βράδυ. Και τώρα πάλι δεν έγραψα ούτε σελίδα. Ούτε ένα πλάνο μου δε μπορώ να ολοκληρώσω. Ξεχνώ τα λόγια, οι λέξεις μου κρύβονται και τις αναζητώ, ανώφελα.
Ξημέρωσε κι όσα ήθελα να σου πω, ξανά δεν τα ‘πα…
07.05
Τώρα ετοιμάζω τα παιδιά σου για το σχολείο τους. Να τα πλύνω, να τα ντύσω, να τα ταϊσω. Να είναι στην εντέλεια κι εγώ να βράζω.
Μόλις φεύγουν ανακουφίζομαι.
07.30
Νομίζω πως εκείνες τις ώρες ζω.
Φοράω ακόμη τη βέρα σου. Αυτή που φορούσες την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα γιορτάζοντας τον πρώτο μας χρόνο. Τη βάζω στο τραπέζι και τη στριφογυρίζω αργά αργά με τα δάχτυλά μου, βλέπω τα σημάδια επάνω της, τις χαρακιές της από εκείνη τη μία φορά που μου μαγείρεψες, ακόμη και τη θολούρα της.
Προσπάθησα να τη διώξω αυτή τη θαμπάδα πολλές φορές μα είχε φροντίσει ν’αφήσει τα σημάδια της.
Παντού έμειναν σημάδια.
19.05
Απόψε θέλω να σκεφτώ.
Θα μείνω μόνη στο δωμάτιο και θα χαθώ στις σκέψεις μου. Μην έρθεις απόψε.
Δε θα ακουμπήσω στη μεριά σου, ούτε θα πιω το αγαπημένο σου ποτό. Θα μείνω στη δική μου τη μεριά.
Θα πιω το δικό μου ποτό. Θα μείνω γυμνή.
22.05
Μα κυρίως δε θα φοράω τη βέρα σου απόψε.
Ούτε και τη δική μου που πήγαιναν μαζί. Σετ,
Μου την άφησες κι έφυγες, μπορείς να το θυμηθείς; Και μέσα στα τόσα <<σου>> υπάρχει κι ένα “μου”. Η βέρα ΜΟΥ, η ζωή ΜΟΥ, η μνήμη Μου.
06.05
Στο πάτωμα έχουν μείνει ακόμη τα αποτσίγαρά σου. Πάνε τόσοι μήνες κι αρνούμαι να τα πετάξω.
Ήμουν εσύ είπε το εγώ κι έσβησε η αυλαία. Σήμερα να ‘ρθεις να πας εσύ τα παιδιά στο σχολείο.
14.30
Έκοψες το νήμα της επιστροφής μια για πάντα.
Θυμάμαι που έψαχνα να βρω μια λύση για όλα. Σκεφτόμουν πολύ.
“Κοίτα τι έχω εδώ!” σου έλεγα. Κι αράδιαζα όλα μου τα κομμάτια της ζωής – ένα προς ένα – μετρημένα με απόλυτη ακρίβεια, μη μπορώντας να με διαχειριστώ.
22.05
Θα θυμάμαι για πάντα τα μάτια σου.
Τα παράπονα, τα λόγια, τις ύβρεις, τα σχόλια, τις ήττες. Όλα τα βήματα – από τη νίκη ως την ήττα.
Τη βέρα σου δε θα τη ξαναφορέσω ποτέ· μα η αγάπη μου θα σε δεσμεύει.
***
Η Μαρισόφη Αργυροπούλου γεννήθηκε το 1993 στην Κόρινθο και κατοικεί μόνιμα στο Άργος. Είναι απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Λατρεύει τα παιδιά και κάθε μορφή Τέχνης. Από μικρή ηλικία θυμάται τον εαυτό της συνεχώς με ένα βιβλίο στο χέρι. Στο παρελθόν έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονική μορφή ορισμένα από τα κείμενά της. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο, «Δέρμα».