Αποσπάσματα από το ημερολόγιο
Απεργίας του
Μπόμπι Σαντς
Ο Μπόμπι Σαντς κατέληξε μετά από απεργία πείνας στην φυλακή Μέιζ πριν από ακριβώς, σαράντα χρόνια. Ντυμένος την καλή του κουβέρτα, μπροστάρης ενός ολόκληρου κινήματος κέρδισε το στοίχημα της αιωνιότητας, ζητώντας μόνο καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους συγκρατούμενούς του. Ο θάνατός του επήλθε την 5η Μαΐου του 1981 μετά από εξήντα έξι μέρες καθολικής απεργίας πείνας και πυροδότησε τρομερά γεγονότα σε κάθε πλευρά του κόσμου. Ωστόσο ο Τζον και η Ρόζαλιν πάνω από όλα έχασαν το ρωμαιοκαθολικό τους αγόρι. Η ιστορία δεν επιστρέφει ποτέ τα χρόνια της αθωότητας. Ο Μπόμπι μακραίνει πίσω από το παραπέτασμα της φιλολογίας που βρίσκει σπάνιο αποκούμπι στις πιο καίριες απουσίες.
Πιο κάτω το μεταφρασμένο απόσπασμα του ημερολογίου του. Δεν πρόκειται για κείμενα γεμάτο χάρισμα και ιδανικά, αλλά για σύντομα σημειώματα υπογεγραμμένα από έναν πιστό και αφοσιωμένο άνθρωπο. Που μες στην δίνη της σύντομης βιογραφίας του στήριξε τους κατατρεγμένους, υψώνοντας το σπάνιο ανάστημά του κόντρα στα οξύφωνα πλάσματα κάθε καιρού. Τον Μπόμπι που παζάρεψε με επιτυχία όλο του τον χρόνο και σαν να μην υπάρχει αύριο τον επέστρεψε σε εκείνο το κατάστημα που τον συσκευάζει και τον πουλά. Αυτό το κατάστημα στεγάζεται εδώ πιο πέρα σε ένα γαλάζιο στενό. Το δικό μου γαλάζιο στενό.
¥
[1]Κυριακή, 8/3/1981
[…Σε μερικές ώρες θα είμαι 27 χρονών. Παραδόξως αναμένεται μια ευτυχισμένη επέτειος γενεθλίων. Και αυτό, υποθέτω, γιατί είμαι πνεύμα ελεύθερο και γιατί άλλον λόγο δεν θα μπορούσα να βρω.
Ήμουν με τον Μας σήμερα και είδα παλικάρια και παλικάρια να ψαλιδίζουν τις γενειάδες τους και τα λοιπά και τα λοιπά. Ένας Αμερικάνος ιερέας μας προσκάλεσε στην Θεία Κοινωνία. Κάποιος κατέρρευσε εμπρός από τον Μας μα δεν ήταν τίποτε τελικά. Ένας άλλος μεταφέρθηκε στο στρατιωτικό νοσοκομείο Musgrave. Πρόκειται για συνηθισμένα γεγονότα.
Ζυγίζω 60,8 κιλά σήμερα, η μέρα μου τραβά δίχως ιατρικά μπλεξίματα.
Έλαβα άλλο ένα σημείωμα από την αδερφή Μπέρνι και τον φίλο της. Μου κάνει καλό να μαθαίνω για εκείνη. Σήμερα πήρα τα Ιρλανδέζικα Νέα που δημοσίευαν μερικές καταχωρήσεις υπέρ των απεργών πείνας.
Ο πάντα έτοιμος ιατρός που με εξέτασε το σαββατοκύριακο είναι ένας νεαρός άνδρας δίχως όνομα ακόμη. Νομίζω καθηγητής Ρος ονομάζεται και υπηρετούσε εδώ πριν από χρόνια σε μια άλλη απεργία πείνας. Ο δόκτωρ εξετάζει κυρίως το μυαλό των ασθενών του. Καλά που το θυμήθηκα, θα πρέπει να δω έναν ψυχίατρο σύντομα. Δεν μπορεί να μην το έχουν υπόψη τους μα δεν θα τον συναντήσω όσο ο νους μου παραμένει στην θέση του, πιο στέρεος και από τον δικό του ακόμα.
Διάβασα μερικά σκόρπια άρθρα για την άγρια ζωή σε διάφορα έντυπα που μου υπενθύμισαν εκείνη την αλησμόνητη εποχή της ορνιθολογίας! Ήταν ένα λαμπρό και ευχάριστο απόγευμα σήμερα και η βραδιά γλυκύτατη. Φαντάζει τρελό μα είναι να απορείς για όσα μπορεί να ανακαλύψει ένας νους φυλακισμένος.
Καθώς η άνοιξη κατακλύζει τα πάντα εκεί έξω, εγώ προσμένω την φωνή του κορυδαλλού. Θυμάμαι πώς σπάραξε όταν βρισκόμουν στην Η-5 (πιθανά πτέρυγα κράτησης στο σωφρονιστικό ίδρυμα), παρατηρώντας με ενδιαφέρον τις συνήθειες ενός κότσυφα που ΄χε φτάσει μόλις εκείνο τον Φλεβάρη. Τώρα πια στο κρεβάτι του πόνου, γυρεύω τις φωνές από τα κατάμαυρα κοράκια…]
[……………………………………………………………………………………………………………………………………..]
[…Σήμερα μεγαλώνω και τα αγόρια έχουν σκαρώσει ένα τραγουδάκι για μένα, ευλογημένες να είναι οι καρδιές τους. Στάθηκα στην πόρτα όπως μου το ζήτησαν και ύστερα είπα δυο λόγια για την αξία αυτής της ανόθευτης πράξης. Έγραψα σε τόσους φίλους σήμερα, έγραψα στην μητέρα. Νιώθω καλά, νιώθω πως ζυγίζω ακριβώς 60 κιλά…]
[…Όπως και να έχει τα 27 δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα. Ίσως πεθάνω, μα η Δημοκρατία του 1916 ποτέ δεν θα χαθεί. Αυτοδιάθεση στην δημοκρατία και ελευθερία για τον λαό μας!…]
¥
Ετούτα ήταν μερικά από τα λόγια που έγραψε στο χαρτί ο Μπόμπι Σαντς. Υπάρχουν και άλλα που αποκαλύπτουν τις ψυχικές μεταπτώσεις του, το θάρρος, την πίκρα, την απουσία. Ο Μπόμπι περνά τα νιάτα του στον σταυρό και όσο ο καιρός αθροίζεται στο μεγάλο στημόνι του κόσμου, εκείνος ανακτά την φλόγα της παλιάς ψυχής του, το δροσισμένο χαμόγελο, τα ρόδα του αντικρίζουν τον κόσμο, τον λαιμό του που τσάκισε ο υπέρ πάντων σκοπός. Τίποτε δεν μπορεί να νικήσει τον Μπόμπι. Του λόγου του προσωποποιεί ολόκληρο το ίζημα από το βάρος μιας δυσανάλογης ευθύνης. Ο ίδιος, μια φορά και έναν καιρό, διέθετε όσα απαιτούνται, όσα χρειάζονται για να ερωτευτεί κανείς την ζωή και τους μεγάλους της σκοπούς.
[1] Το μεταφρασμένο απόσπασμα αντλήθηκε από την ιστοσελίδα: http://larkspirit.com/hungerstrikes/diary.html
Απόστολος Θηβαίος