Και ανταριάζει πάλι ο ωκεανός,
φουσκώνει συνθλίβοντας τις σκέψεις μου,
σχίζοντας τον ορίζοντα
με στραβές γκρίζες πινελιές,
υγραίνοντας τα σύννεφα
που πλέουν σαν καμένα αποκόμματα
στο σκηνικό της μοναξιάς μου.
Τα χείλη στέγνωσαν πια
και ας ουρλιάζω στον πνιγηρό αέρα
αναζητώντας τη μορφή σου.
Στο γκρίζο αρμόζει το πορφυρό,
στη μελαγχολική θέα της στεριάς μου
το ομιχλώδες πέπλο της τρέλας.
Τις πληγές του γυμνού σώματος
καλύπτει η βύθιση στη λήθη
πλάι στα ξεραμένα κορμιά των σειρήνων της νιότης,
στη φαντασία που αισθησιακά εξέταζα,
βυζαίνοντας άπληστα τα όνειρά μου.
Η Έφη Μαρία Παπία είναι φυσικός, μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και research intern στο ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος, Ινστιτούτο Νανοεπιστήμης και Νανοτεχνολογίας. Δημιουργεί επιστημονικής θεματολογίας (συνήθως) digital art στο προσωπικό της ιστολόγιο “Quantum Abstraction”.