O δρόµος
Μπαµπάα,
πες µου,
πού τελειώνει ο δρόµος;
Ερώτηση κι αυτή! στα πέντε της!
τι µε ρωτά;
είναι προσπάθεια τον χώρο να ορίσει;
ή, µήπως, πρόβα διαχείρισης αρχέγονου άγχους;
η ερώτηση ερχότανε ξανά
κάθε φορά που ταξιδεύαµε
Μπαµπάα,
γιατί δεν λες,
ο δρόµος πού τελειώνει;
Αντιγονάκι µου, ο δρόµος δεν τελειώνει πουθενά.
Ο δρόµος συνεχίζει, συνεχίζεται,
µε άλλους δρόµους συναντιέται,
αλλού σταυρώνεται, κι αλλού πάει παράλληλα,
αλλού ενώνεται, µετά χωρίζει, αλλάζει, στρίβει…
κατεβαίνει, ανεβαίνει και γυρνά
περνάει …
µα πάντα κι άλλος δρόµος µένει.
Ο δρόµος σ΄ άλλο δρόµο βγάζει.
Ο δρόµος πάντα δρόµο έχει.
Ίσως να σταµατά ή και να αρχίζει εκεί, στη θάλασσα…
Τον δρόµο, άνθρωποι τον φτιάχνουν. Προχωρώντας.
Και ο δικός σου δρόµος σταµατά
εκεί που εσύ θα σταµατήσεις
Και
Η χώρα του και
πολλοί λεν πως δεν υπάρχει
δεν γίνεται να υπάρξει!
Μια χώρα που δεν χωρίζεται με και.
Τόπος του ενός.
Είναι μονός ο κόσμος
ή κανένας.
Και μάλλον περιττά
τα περί μειονοτικής κανονικότητας.
Χώρες χωρίζονται με ή.
Η χώρα του και
δεν γίνεται να έχει τόπο.
Μπορεί όμως και έχει χρόνο.
Κι έχει και εικόνα
στις ψυχές…
Έτσι μας λένε όλοι
όσοι γυρνάνε από εκεί.
Τρία χαϊκού
με μισό πόδι,
μισά πάντα βήματα
λέει η αράχνη
σούρουπο φωνές
ο χορός των σπουργιτιών
τέλος ή αρχή;
βροχή στον δρόμο
φρένο, ελιγμός, και ναι!
ζει ο βάτραχος
Γιώργος Μαυρομμάτης - Ιστορίες πίσω απ’ το νερό – Ο Μωβ Σκίουρος, 2020