Το ίδιο είδωλο
Ανιαρό – χωρίς πνοή μέσα στον καθρέφτη
Μια αίρεση αισθητικής
Με ξέθωρο τόνο, ακίνητη έκφραση, με απλανές και κουρασμένο βλέμμα
Μια μορφή ραγισμένη, με αίσθηση ρυτιδωμένης υφής και με φθαρμένη ηλικία
Νέο παρά ταύτα
Το πρότυπο χωρίς πρωτότυπο
Αποσύρει το πρόσωπο από την αντίθεση
Η εικόνα όμως εντυπώνεται σε θέαση
Μια συνεχής καταστροφική διαπνοή
Μια απειλητική διαρκής απώλεια ουσίας
Μια εκροή ζωής
Ρωγμές διαρροής εκθέτουν την συγχυσμένη υπόσταση
Ξέπνοη πλέον, από τις αλλεπάλληλες παρατατικές προσπάθειες εκπνοής˙
Η νεαρή ύλη αυτονομημένη πια
Κυλάει σε υπόγεια αδράνειας
Παγιδεύεται μέσα σε λίμνες καρτερίας
Εξαντλείται από τη στάση αναστολής
Δε χάνεται, εξελίσσεται αλλού, γιατί
Μια επίμονη ελπίδα συντήρησης
Παρασέρνει όσα άλλοτε δεν ήθελε να θαυμάσει
Κυρίως στους ανθρώπους˙
Τεθλασμένες κινήσεις, άκαμπτες
Δεν επέτρεπαν καμία απόκλιση
Ευθείες μονότονες, σημεία επιστροφής
Διαδρομές συνηθισμένες
Δεν καταδέχτηκε καμία άλλη διάσταση
Δεν πήρε ποτέ το εισιτήριο
στο υπερβατικό τους μέλλον˙
Το πρότυπο εφαρμόζει ακριβώς
Η μορφή επαναφέρει το είδωλο
Το είδωλο ίδιο
Άπνοο – χωρίς έμπνευση, καμία σύνδεση ζωής
Εξάλλου, όσο αυτή με εμφύσηση οραματίζονταν
Αντιστάθηκε να εισπνεύσει – γύρισε πίσω
Και η ορμή του πισωγυρίσματος τάραξε τα χαρακτηριστικά της όψης.
Η Μαρία Νταϊλιάνη γεννήθηκε το 1978 στην Χαϊδελβέργη. Σπούδασε Γερμανική Γλώσσα και Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας. Είναι καθηγήτρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Της αρέσει να διαβάζει λογοτεχνία, πεζογραφία και ποίηση και ενίοτε να καταγράφει η ίδια προσχέδια αναμνήσεων, αγωνιών, επιθυμιών.