ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ
Εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ ἀναζητᾶμε
τὴν Ὀμορφιὰ στιγματισμένη.
Εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ τὸ Ἄγνωστο
φθονοῦμε καὶ τὸ Μάταιο μᾶς καταδιώκει.
Εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ ἀγοράζουμε
τοὺς ἀπογοητευμένους ἐραστές.
Εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ Ἀκόρεστοι πάλι
σπαράζουμε τὸ κουφάρι τοῦ ἐπιβήτορά μας.
Εἴμαστε ἐμεῖς τὰ κουταλάκια τῶν πληβείων,
τὰ πασουμάκια καὶ τὰ κομποσκοίνια τῶν ἁγίων.
Εἴμαστε ἐμεῖς οἱ πορσελάνες τῶν μικροαστῶν,
οἱ φιλήσυχοι, οἱ σιωπηλοί, οἱ νοικοκυραῖοι.
Εἴμαστε ἐμεῖς κατεψυγμένα ὁμοιώματα
καὶ κοῦκλες βιολογικὲς μισοτιμῆς.
Εἴμαστε ἐμεῖς ἡ Ἀδηφαγία τῆς ζωῆς.
Εἴμαστε ἐμεῖς ἡ μόνη σας Ἐλπὶς τοῖς μετρητοῖς.
Πολεμώντας υπό σκιάν…, Γιώργος Κοζίας, εκδ. Περισπωμένη, 2017.
Η ΣΥΜΒΙΩΣΗ
Τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτ
PAUL CELAN
Επιστρέφω στο σκοτεινό σπίτι.
Με υποδέχονται στον προθάλαμο.
Η Μαργαρίτα και η Σουλαμίτ.
Κρατάνε μαχαίρια. Ορμάνε.
Νιώθω τα κτυπήματα.
Παραδίδομαι.
Αγαπιόμαστε. Κοιμούνται. Ξυπνάνε.
Πίνουμε το μαύρο γάλα της αυγής…
Κόσμος χωρίς ταξιδιώτες, Γιώργος Κοζίας, Στιγμή, 2007
ΨΑΛΜΟΣ ΧΙΙΙ
Σκάβανε
Άγιες μέρες, άγιες νύχτες
Έσκαβε ο σαράφης, ο αυλικός
ο θηριοδαμαστής
ανέβαινε η τέφρα
σκάβανε τα μάτια
με σάρκα και οστά
οι σκύλοι των τυμβωρύχων
εν τη απουσία Σου.
«Ζωολογικός κήπος», Γιώργος Κοζίας, Στιγμή 1989