Αν ζούσε σήμερα η Κατερίνα
Θα έδειχνε την τέχνη του
να ανοίγεις το στόμα
εκτοξεύοντας πέτρες,
αναρχία, εξέγερση.
Αν ζούσε, θα έκανε
πάνω-κάτω την Πατησίων
Με ένα γαλάζιο νυχτικό και
ξεπλυμένο Πρόσωπο
από τα δάκρυα για την κατάντια μας
Θα έσπαγαν οι βιτρίνες
Με κάθε της στίχο
Θα φιμώνονταν οι φασίστες,
με κάθε νεύμα·
Τα κατακάθια θα βολεύονταν
μια χαρά
στον υπόνομο αντί για
τα εξουσιαστικά έδρανα
οι τιποτένιοι φονιάδες εύθραυστων
και θαρραλέων ψυχών
θα σάπιζαν φυλακισμένοι.
Αν ζούσε σήμερα η Κατερίνα,
η Αθήνα θα ήταν
μια πόλη
λυτρωμένη, οι υποκριτές
-όλοι-
θα κρύβονταν στις μισερές
τρύπες
ηττημένοι.
Δεκαπενταύγουστος στη Ρώμη
Άδεια Ρώμη
όπως
άδεια Αθήνα•
η χαρά των τουριστών.
Βαδίζουμε αργόσυρτα
στις όχθες του Τίβερη,
λιαζόμαστε
Ο ήλιος μας αποχαυνώνει
αγοράζουμε άχρηστα,
σημαντικά μικροπράγματα :
μαγνητάκια για το ψυγείο,
περικεφαλαία μπρελόκ,
σκαλισμένο Ινδιάνο σε ξύλο,
ολόφρεσκο tiramisu
φρέσκο το φιλί σου
(τράβα με ψηλά!)
αυτές είναι οι κατεψυγμένες
αναμνήσεις που έχω
από εσένα
μαζί με:
τα σκισμένα αεροπορικά
τα κουφέτα
από το πρώτο
μνημόσυνο
έμεινες
για πάντα
εικοσιτρία
κι εγώ
έγινα
μαμά.
Περί ποίησης
Έχετε σκεφτεί πως θα ‘τανε
η ποίηση αν τη διαβάζανε
με στόμφο και λαγνεία
στα στριπτιτζάδικα;
Αν αφορούσε παραπάνω
από πολλούς κι αν
ξεχυνότανε ορμητικά σε
καταγώγια και σκοτεινά
ανάκτορα;
Αν γινόταν παντιέρα
και κυριαρχούσε αντί για
τις λέξεις προκάτ των ειδήσεων;
Αν οι λέξεις οι ποιητικές τρύπωναν και
πονούσαν στιγμιαία σαν αφύπνιση
αντί για τα άρθρα του συντάγματος και το
πάτερ ημών;
Αν γινόταν τύμβος στον
πεζόδρομο της Γλάδστωνος
να μας θυμίζει τι σημαίνει
επιθανάτιος ρόγχος μέρα μεσημέρι
μπροστά στα μάτια όλων;
Έχετε σκεφτεί γιατί αξίζει
να παιδεύεσαι να βγάλεις
έναν ρημαδιασμένο στίχο
για τον έρωτα τον εικοστό
πρώτο αιώνα; Τον έρωτα
τον λυσιμελή και ακατάλυτο
που τώρα και πάντα μας παιδεύει;
Αν τίποτα από όλα αυτά
δεν σκεφτήκατε
τότε το νόημα ερρίφθη
στο κενό
με σάλτο μορτάλε.
Η Γωγώ Πονηράκου γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1983. Σπούδασε βιολογία και φωτογραφία. Είναι εικαστική φωτογράφος και δουλεύει κυρίως με αναλογικές μηχανές. Έχει εκδώσει δύο φωτογραφικά zines (Void 2017, αυτοέκδοση 2018),ένα βιβλίο για την Μακρόνησο που παρουσιάστηκε στην κεντρική έκθεση του Medphoto festival 2019 ένω το τρίτο της φωτογραφικό zine (Snow bed) με θέμα την ψυχική ασθένεια θα τυπωθεί τον Ιανουάριο του 2021. Όταν δεν φωτογραφίζει, γράφει ποίηση. Ζει στην Αθήνα με τον σύντροφό της και το παιδί τους.