[…Η ιστορία του ξενοδοχείου Μορφεύς κυλά δίχως υπερβολές και ακραίες λεπτομέρειες. Η φήμη του, οι άνθρωποί του, το πελατολόγιο των υψηλών αξιώσεων, η παλιά εκείνη Ελένη που τριγυρνά στους διαδρόμους ρωτώντας για τον Πάρη και την τύχη του πολέμου, οι ψεύτικες οι δόξες, τα ηλεκτρισμένα ακόρντα που παίζουν στο φόντο, μπορούν με επάρκεια να περιγράψουν το δράμα που παίχτηκε κάτω από τα χαμηλωμένα φώτα του ξενοδοχείου Μορφεύς. Τα αστέρια, αιώνιες δεσποινίδες που στραφταλίζουν στο στερέωμα ξέρουν πολλά περισσότερα, μα το υλικό της ζωής στους τοίχους και στα σεντόνια τα παλιά, λένε πολλά περισσότερα που ένα φτωχό ταλέντο ποτέ δεν θα φανταστεί…]
Καλώς ήρθατε στο Μεγάλο Ξενοδοχείο του ύπνο Μορφεύς. Ο γαλήνιος θεός προικίζει τούτο το νεοκλασικό με την εξαίσια και λεπτή του χάρη που αγγίζει τις παρυφές του ονείρου. Και μάθετε, πως ο άνθρωπος όταν ονειρεύεται γίνεται θεός. Καλώς ήλθατε στο Μεγάλο Ξενοδοχείο του ύπνου Μορφεύς.
Κάποτε,
Οι κυρίες με τα κρινολίνα σάλευαν σαν τα κορίτσια του παιδικού καρουζέλ. Και με την συνοδεία των οργάνων που παίζουν στο βάθος του περιβολιού, με το φαινόμενο του ηλιοτροπισμού να λαμβάνει τις διαστάσεις ενός θαύματος εκεί εμπρός στα μάτια τους, περνούσαν και χάνονταν στους μέσα κήπους. Συνοδεύονταν από εμπόρους με ολοκαίνουριες, αστραφτερές αξίες και διέθεταν όλη την πιθανή ομορφιά αυτού του κόσμου. Οι έφηβες που τις έραιναν με ροδοπέταλα επάνω στα μαρμάρινα σκαλιά, κάτω από το γύψινο περιστύλιο, κάτω από τις σιωπηλές ταξιαρχίες, ο κύριος φωτογράφος με την παράξενη, καφετιά προτομή του, που έπιανε την στιγμή μες στον χρόνο συμπλήρωναν εξαίσια την εορταστική σκηνογραφία αυτού του ντεμπούτου .
Τώρα,
Δεν θα ΄ταν υπερβολή να πει κανείς πως από την στιγμή που επισκέπτεσαι το περίφημο ξενοδοχείο ύπνου Ο Μορφεύς όλα τριγύρω ανακτούν τους ρυθμούς της αιωνιότητας. Η δεσποινίς Άννα, η Κάρμεν και η Ηλέκτρα προχωρούν και υποκλίνονται με χάρη όταν ο καβαλιέρος τους δείχνει τον δρόμο πέρα από το αίθριο ως τα σκοτεινά δωμάτια. Εισέρχονται στον ναό, νεότατες και θελκτικές λεπτομέρειες μιας τελετής, αποχαιρετούν τους φίλους που θρηνούν έξω στον κόσμο για τις χαμένες φιλενάδες τους. Ο ξενοδόχος που ΄χει στην καρδιά του την άδολη αγάπη του Αγίου Φραγκίσκου, βγάζει με τρόπο το ημίψηλο καπέλο του και με ένα μάτι θαμπό, γεμάτο περιπέτεια υπολογίζει τα κέρδη της βραδιάς.
Εδώ οι ανέσεις αφθονούν. Το προσωπικό του ξενοδοχείου θα σαρώσει τις αναμνήσεις από τον έξω κόσμο, η ισχυροτέρα θέλησής του υπήρξε η απόλαυση. Το Μεγάλο Ξενοδοχείο ύπνου Ο Μορφεύς διαθέτει το ειδύλλιο της θέας προς του καθεδρικούς των βουνών. Μια αναπαραγωγή της μοναξιάς που σημαδεύει κάτι πίνακες αμερικάνικους με νεαρούς ονειρευτές βυθισμένους σε πολύχρωμες σεζλόνγκ βρίσκει την πιο πετυχημένη εκδοχή της. Ω ναι, είναι αλήθεια το μεγάλο ξενοδοχείο του ύπνου ο Μορφεύς συνιστά ένα χρέος και μια διέξοδο στον ξέφρενο ρυθμό της ζωής, αγαπητοί. Το λοιπόν, καλώς ήλθατε, σας χρωστώ την πιο ειλικρινή ευγνωμοσύνη.
Βλέπετε, εκείνο το μυστικό που καθιστά ανάρπαστη την φήμη του Μορφέα δεν είναι άλλο από έναν κατά τι ιδιοφυή χειρισμό του χρόνου που παγώνει, εκεί μες στην καρδιά των διαδρόμων, ανάμεσα σε δωμάτια δεκαετίες. Οι πεταλούδες που πετούν θυμίζουν τα πουλιά της Αίτνας. Τριγυρνούν νύχτες ολόκληρες πάνω από τις στάχτες, σχηματίζοντας τις αρχαίες τροχιές. Στην κόψη τους παίζεται το δράμα των κλειστών δωματίων που μήτε θεός, μηδέ άνθρωπος γνώρισε ποτέ. Μονάχα εκείνοι που κατέχουν την γνώση της σιωπηρής ανάγνωσης των πραγμάτων και των προσώπων, μπορούν να φανταστούν τις τραγωδίες που εκτυλίσσονται στις σουίτες των αιωνόβιων εραστών.
Μην δείξετε περιφρόνηση στο μεγαλείο αυτού εδώ του χώρου. Πρόκειται για μια εκλεκτή επιχείρηση που κοσμεί τον τόπο μας. Μην φοβηθείτε τον βαθύ του ίσκιο όταν το απόγευμα η αληθινή όψη των πραγμάτων αποχαιρετά με παράτες και νοσταλγίες αυτόν εδώ τον κόσμο. Οι σκιές θα μεριμνήσουν ώστε όλα να γίνουν ακαταμάχητοι και αξέχαστοι όγκοι.
Κάποτε,
Το άλλο πρωί, όταν κιόλας οι εραστές είχαν χαθεί από όλες τις ντάπιες τα χθεσινά κορίτσια των κρινολίνων πήραν να εξέρχονται του μεγάλου ξενοδοχείου ύπνου Ο Μορφεύς. Είχαν πελαγωμένα τα δυο τους μάτια και όλα τους τα χρόνια είχαν αποκοιμηθεί σε κάτι αθέατες γωνιές, πίσω από πέτρινα άνθη. Με το τρεμάμενο τους χέρι γύρευαν βοήθεια προτού χαθούν μες στο πλήθος που δεν επευφημεί πια.
Όταν τις ρωτούσαν, πείτε μας για την αίσθηση που σας στεφάνωσε εκείνη την νύχτα, όταν τις ρωτούσαν αν τάχα πήραν μέρος σε κάποια από τις σκηνογραφίες της ιστορίας, αυτές έγνεφαν λυπητερά, με ένα μελαγχολικό, ακέραιο μάτι. Τι και αν κυλούσαν τα δάκρυα όπως ανάμεσα στις στροφές ενός τραγουδιού. Όσα κάποτε αγάπησαν εκείνα τα κορίτσια κοιμούνται ανάμεσα στα απολεσθέντα όνειρα, στον βυθό της γυάλινης βιτρίνας.
Εδώ φυλάσσονται τα όνειρα των κοριτσιών. Όταν νιώσουν πως υπάρχει η ανάγκη, ζητούν να αισθανθούν την λεπτή ριπή ενός ανέμου, μια ιδέα από την πιο αληθινή ζωή. Δεν χαλάμε το χατίρι στα κορίτσια μας. Στην προθήκη λογαριάζονται ένα σωρό πράγματα, μια άλλη ζωή που τις περιμένει. Και αν είναι παγωμένες και ανέκφραστες είναι επειδή το όνειρό τους παραστράτησε μες στον μέσον της νυκτός, εδώ, στο φημισμένο και μεγάλο ξενοδοχείο ύπνου ο Μορφεύς.
Τώρα πια,
Ο φόβος τους κρατιέται σε ένα καραβοστάσι, με μια άγκυρα και ένα σχοινί στο βάθος της σουίτας με τα σπαρμένα εγχειρίδια στα πατώματα, τους σκασμένους τοίχους, την ρωμαϊκή παλιατσαρία που ονόμασαν διακόσμηση και που προσπαθεί, -θεέ μου πόσο πολύ!-, να κάνει κάπως υποφερτή εκείνη την σκληρή εποχή που ακολουθεί πάντα μια αγάπη.
Όπως και να΄χει,
Η ιστορία ραγίζει, η μαγγανεία του χρόνου παίρνει το πρώτο χέρι. Μα είναι αλήθεια πως αν μπορούσες κάτι από όλα τα παραπάνω να ερμηνεύσεις, τότε όλο το ένστικτό της τέχνης θα ΄χε μεμιάς ξοδευτεί.
Απόστολος Θηβαίος