«Δηλαδή τι περίμενες; Αυτά πάντα έτσι ήταν. Και πάντα έτσι θα είναι» είπε ο Βόντης στην κόρη του. «Μη δίνεις και μεγάλη σημασία, διαφορετικά θα τρελαθείς» συνέχισε. «Είσαι μικρή ακόμη και δεν έχεις πείρα. Αλλά μην πας μακριά. Στη θεία σου τα ίδια δεν είχαν κάνει στη βιοτεχνία; Και τι κατάλαβε; Δικαστήρια επί δικαστηρίων, για να φτάσει στο τέλος να πάρει ένα ξεροκόμματο και να μην μπορεί να βρει δουλειά πουθενά». «Αν σκέφτονταν όλοι σαν εσένα δεν θα άλλαζε ποτέ τίποτα» είπε η κόρη του, με τα χέρια της να σιγοντάρουν τα λόγια της. «Εγώ αυτό το χαρτί δεν το υπογράφω κι ό,τι θέλει ας γίνει». Ο Βόντης πέρασε στην αντεπίθεση: «Δηλαδή απ’ το να δουλεύεις δύο Κυριακές το μήνα, προτιμάς να ρισκάρεις την απόλυση; Εδώ αμάν κάναμε να βρεθεί αυτή η δουλειά. Σε δέκα άτομα έχω υποχρεωθεί. Αλλά βέβαια. Υπάρχει ο μπαμπάκας από πίσω να στηρίζει, να μη λερώνεται η κορούλα από το αίμα της επανάστασης».
Η κουβέντα σταμάτησε εκεί. Ο Βόντης είχε πει αυτό που πίστευε. Η κόρη του θα έκανε αυτό που πίστευε εκείνη. Γύρισε το χαρτί πίσω. Σε δύο εβδομάδες τής ήρθε ένα άλλο χαρτί που ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «οι συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και η επιχειρησιακή ευελιξία επιτάσσουν περιορισμό των θέσεων εργασίας, με στόχο πάντα την παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών στους καταναλωτές, ακόμη και στις ιδιαιτέρως δυσμενείς συνθήκες της πανδημίας». Όχι ότι δεν το περίμενε. Άλλο όμως να το περιμένεις κι άλλο να σου έρχεται.
Η κόρη του Βόντη δεν το έβαλε κάτω. Τα ειρωνικά σχόλια του πατέρα της, που συνοδεύονταν πάντα με χρηματική ενίσχυση, κάνοντας τα πράγματα ακόμη χειρότερα, δεν την πτόησαν. Έστειλε παντού βιογραφικά. Πέρασε από συνεντεύξεις. Πάνω από δέκα. Στο τέλος βρήκε και θέση. Μερικής απασχόλησης βέβαια, αλλά ο υπεύθυνος το είπε καθαρά: «Εμείς άτομα με τις δικές σου σπουδές δεν τα αφήνουμε να χαθούν. Οι άνθρωποι είναι η ψυχή της επιχείρησης. Αν είσαι εργατική, που είμαι σίγουρος ότι είσαι, ο βασικός μισθός είναι θέμα χρόνου. Και φυσικά, αν επιτυγχάνονται οι στόχοι απόδοσης, θα υπάρξουν και μπόνους. Από Δευτέρα ξεκινάς».
«Είδες που είχα δίκιο;» είπε ο Βόντης στην κόρη του χαϊδεύοντάς της την πλάτη, Κυριακή μετά το μεσημεριανό. Εκείνη κοίταξε προς το παράθυρο. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει.
Ο Απόστολος Μαϊκίδης γεννήθηκε το 1972 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται.