Κοιτώ το μαχαίρι, όπως το γεύμα ο νηστικός
όπως η ξαναμμένη το σκληρυμένο του αντρός
και όπως ο αρσενικός
τη ξέστηθη κοιτάει·
με δέος και πόθο το κοιτώ
κι αυτός κι ο λόγος που απορώ.
Επιδέξια στο χέρι μου τ’ αριστερό το περιστρέφω
και ας μην είναι το καλό,
πέντε χειμώνες πια λειτουργικό τούτο μονάχα…
βιβλίο αξάκριστο έτυχε να διαβάζω.
Όμως δεν άντεξα πολύ
κι ας φέγγει η λάμπα φως
μελιχρό φως απαλό
κι ας κάνει ύπνο ήσυχο αυτή που θέλω ν’ αγαπώ,
ο ανεμόδαρτος αγόγγυστα πόσο τάχα ν’ αντέξει;
Κοιτώ το μαχαίρι,
όχι δεν είναι για ψωμί, πριονιστό
μα και για κρέας παραείναι κοφτερό
αν πεις για άλειμμα ποσώς το συζητάω.
Μα όσο και ν’ αρνούμαι να δεχτώ μία αυτό
μία στις φλέβες μου κοιτάω.
Ο Κώστας Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου μεγάλωσε και ζει. Έχει σπουδάσει στο Le conservatoire ΰ rayonnement rιgional de Versailles και είναι μουσικός. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε ποιητικά ιστολόγια και διαδικτυακά περιοδικά και συμπεριεληφθεί σε τρεις ανθολογίες. Τον Νοέμβριο του 2018 κυκλοφόρησε, σε ιδωτική έκδοση από επιλογή, η πρώτη του προσωπική συλλογή με τίτλο “Με το μαχαίρι στο κόκαλο”.