ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
Οι πόρτες που ανοιγοκλείνουν
μας βρίσκουν με τις νυχτικιές:
ωχρούς αγγέλους
στο παρασκήνιο
κάποιου επαρχιακού θιάσου.
Μας λούζει το λευκό των τοίχων.
Άχρηστα εικονίσματα στο περβάζι
και πάνω, στο ταβάνι,
μια γύψινη ακτινογραφία του ουρανού
διάστικτη με θρομβώσεις
αστέρων, λεμφώματα γαλαξιών.
Τροχήλατοι αρμενίζοντας σε αδιέξοδους
διαδρόμους συλλέγουμε
αποχαιρετισμούς:
«Καληνύχτα! Καληνύχτα!»
λένε οι επισκέπτες, «Καληνύχτα!»
λέει ο θάνατος
κι ανταλλάσσουμε φιλιά
με τις αναθυμιάσεις
των φαρμάκων.
Αδυνατίζουμε. Μια μέρα
θα ελαφρύνουμε τόσο
που θα μας πάρει ο αέρας
απ’ το παράθυρο του τρίτου.
Μια μέρα θα φύγουμε, σου λέω.
Δε θα μας βρίσκουν
Όσο κι αν ψάχνουν.
ΑΥΡΙΟ Θ’ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟ
Αύριο θ’ ακούμε καλύτερα τον ηλεκτρισμό
ανάμεσα στα σώματά μας, τον τηλέγραφο των
καρδιών μας.
Τον καταρράχτη της σκέψης μας
Θ’ αφήνουμε να μας τραντάζει γυμνούς
τα μάτια μας θα τα γεμίζουνε τα φύλλα και τα
σύννεφα.
Θα εκτινάζεται σαν πίδακας το αίμα της
ανοίξεως
από τις φλέβες μας. Το στόμα μας
θα ‘ναι γεμάτο ρίζες. Θα ιχνηλατούμε
ασύμπτωτες γραμμές στις κόλλες. Θα
χαρακώνουμε
το μηδέν με μια διαγώνιο. Θα κραυγάζουμε
καθώς φιλιόμαστε. Δεν θα θλιβόμαστε,
μα θα σπαράζουμε στο κλάμα. Θα είμαστε βίαιοι
και ακριβείς. Των εχθρών μας τα ονόματα θα
τα σβήνουμε με θάλασσα. Θα χορεύουμε κυκλικά,
σαν στρόβιλοι από σπαθιά, σαν αγκάθια του
ρόδου.
Θα μας αρέσει να βρεχόμαστε όσο και να
στεγνώνουμε.
Θ’ αφήνουμε την αγάπη να μας μαχαιρώνει.
Αντώνης Μπαλασόπουλος - Πολλαπλότητες του μηδενός – Σαιξπηρικόν, 2020