– ξύλινο –
ξενυχτώ πάνω στα δέντρα χωρίς προσανατολισμό έχω ξεχάσει την γεύση του ξύλου δαγκώνω το τραπέζι καταπίνω τις ώρες το “δώδεκα” ακούγεται κούφιο το “τρεις” είναι ρίζα κάτω απ’ το μαξιλάρι τα κλαδιά με ανθίζουν συνωμοτικά ως το πρωί θα πνίξω κάθε σου άρνηση με νέκταρ οι μελλούμενες νύχτες θα είναι στο χέρι σου ένα παλιό τυφλό τσεκούρι που παίρνει κεφάλια
– φιλί –
εφευρίσκω λέξεις τις πετώ στα σκουπίδια γυρίζουν πλουσιότερες με πιάνουν απ’ το λαιμό τις ψεκάζω δηλητήρια μεταλλάσσονται αποκτούν πρόσβαση στα σωθικά μου σχηματίζουν αποικίες σε ζωτικά όργανα βγαίνω έξω αγκαλιάζω αγνώστους δεν τις θέλει κανείς με ένα αδέξιο φιλί μου παραδίδουν τις δικές τους χωρίς μετάφραση πηγαίνουν στη δουλειά τους με ανακούφιση στα χείλη
Ο Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος γεννήθηκε το 1979 στην Καλαμάτα. Για την ποιητική του συλλογή “Αταξίδευτα” (poema 2015) έλαβε το βραβείο Μαρία Πολυδούρη το 2016.”