Μετάφραση: Ελευθέριος Μακεδόνας
Η απλή παρατήρηση και μόνο, φαίνεται να μας υποδεικνύει, ότι – πέρα από κάθε είδους αμφιβολία, – το είδος των βασιλίσκων βρίσκεται σε φάση εξαφάνισης. Από τις υπάρχουσες μελέτες επί του θέματος προκύπτει, ότι το γεγονός αυτό δεν οφείλεται τόσο στην καταδίωξη που οι βασιλίσκοι υφίστανται από τους γηγενείς, – έτσι όπως αυτοί άγονται και φέρονται ακόμη από τις προκαταλήψεις τους, – αλλά μάλλον στη βραδύτητα με την οποία τα ζώα αυτά ολοκληρώνουν έναν πλήρη αναπαραγωγικό τους κύκλο, καθώς και στα εμπόδια που συναντούν κατά τη διάρκειά του.
Λοιπόν ναι, δεν είναι καθόλου βέβαιο το ότι οι βασιλίσκοι είναι ικανοί να σκοτώσουν με μία μόνο ματιά τους.[1] Αντιθέτως, συνηθίζουν να εκτοξεύουν έναν μικρό πίδακα αίματος από το κάθε τους μάτι. Το αίμα αυτό προκαλεί στο δέρμα με το οποίο θα έρθει σε επαφή κάτι σαν έλκη ή πυώδεις φλύκταινες και πάνω σ’ αυτές σχηματίζεται ένα στρώμα οργανικής ύλης, από την οποία γεννιέται ένα σκουλήκι, γνωστό στην επιστημονική κοινότητα και ως Vermis basilisci (Μπόιτους). Τα σκουλήκια αυτά αναπτύσσονται ως παράσιτα μέσα στο ανθρώπινο σώμα και καταβροχθίζουν σιγά σιγά τον ιστό τού νευρικού του συστήματος, έως ότου, σ’ ένα τελικό στάδιο, αδειάσουν εξ’ ολοκλήρου την κρανιακή κοιλότητα του θύματος. Η όλη διαδικασία μπορεί να διαρκέσει μέχρι και τριάντα πέντε ή σαράντα χρόνια. Ο ασθενής χάνει σταδιακά τον έλεγχο των μελών τού σώματος και των αισθήσεών του και μάλιστα, είναι πιθανόν ακόμη και να πεθάνει πρόωρα. Όμως το vermis δεν θα εγκαταλείψει το σώμα του, εάν πρώτα δεν καταβροχθίσει το σύνολο της εγκεφαλικής του μάζας. Τότε, κι αφού στο μεταξύ έχει μετατραπεί σε ένα είδος μικρού φιδιού, – μήκους ποτέ μεγαλύτερου από είκοσι εκατοστά, – εγκαταλείπει το κουφάρι και ξεκινά μία αργή πορεία αποδήμησης προς τις ελώδεις ζώνες. Στην πραγματικότητα, λίγα από αυτά φτάνουν τελικά στον προορισμό τους, βλέπετε, κατά τη μακρά συνήθως πορεία τους, τα περισσότερα πεθαίνουν από την πείνα ή τα κατασπαράζουν κοράκια ή κουκουβάγιες, καθώς επίσης και μικρά σαρκοβόρα θηλαστικά, όπως το δενδροκούναβο, η οικόσιτη νυφίτσα κι η ερμίνα.[2] Τα ελάχιστα φίδια που καταφέρνουν να επιβιώσουν, ολοκληρώνουν τη διαδικασία τής μεταμόρφωσής τους πλαισιωμένα από τη ζέστη και την υγρασία των ελών, από όπου, στο τέλος μίας περιόδου που κυμαίνεται από πέντε έως έξι εβδομάδες, βγαίνουν μεταμορφωμένα πια σε βασιλίσκους. Όμως, δεν είναι καθόλου βέβαιο τελικά, ότι τα εν λόγω ζώα είναι ικανά να σκοτώσουν με μία μόνο ματιά τους.
[1] Σύμφωνα με τη μυθολογία, οι βασιλίσκοι μπορούσαν και μόνο με το βλέμμα τους να κάψουν ή να πετρώσουν το θύμα τους.
[2] Επεξήγηση του συγγραφέα: πρόκειται για διαφορετικά είδη ζώων τής οικογένειας των Μουστελιδών. Με τη σειρά που εμφανίζονται στο κείμενο: Martes martes, Mustela putorius furo και Mustela erminea, αντίστοιχα. Το Martes martes συναντάται στα Ελληνικά κι ως ‘καθαροκούναβο’, ενώ το Mustela putorius furo είναι επίσης γνωστό κι ως ‘φέρετ’ (από την ονομασία του ‘ferret’ στα Αγγλικά).
Φερνάντο Σορεντίνο (1942, -)
Ο Φερνάντο Σορεντίνο γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες, την εαρινή περίοδο που αντιστοιχεί στο ζώδιο του Σκορπιού, το 1942.
Τα πιο πρόσφατα βιβλία με διηγήματά του είναι τα: Το έγκλημα του Αγίου Αλβέρτου (Μπουένος Άιρες, Εκδοτικός Οίκος Losada, 2018), Το κέντρο τού ιστού τής αράχνης (Μπουένος Άιρες, Εκδοτικός Οίκος Longseller, 2018), Ομπρέλες, προκαταλήψεις και κροκόδειλοι (Βερακρούς, Instituto Literario de Veracruz, 2013), Λυμένο πρόβλημα/Problem gelöst (2014), δίγλωσση έκδοση στα Ισπανικά/Γερμανικά (Ντίσελντορφ, Düsseldorf University Press, 2014), Οι βασιλείς τής γιορτής και άλλα διηγήματα με μία δόση χιούμορ (Μαδρίτη, Apache Libros, 2015) και Για να προστατευτεί κανείς από τους σκορπιούς κι άλλα ασυνήθιστα διηγήματα (Μαδρίτη, Apache Libros, 2018).
Huadi (Hugo Alberto Díaz – Ούγκο Αλμπέρτο Ντίας)
Σκιτσογράφος εκδόσεων και εικονογράφος. Ως σκιτσογράφος εργάσθηκε στις εφημερίδες La Nación (επί 25 έτη), El Día τής Λα Πλάτα, El Cronista Comercial, El Periodista, Sur, La Voz. Τα σκίτσα του έχουν συμπεριληφθεί σε μεγάλο αριθμό βιβλίων, από εκδοτικούς οίκους όπως οι Sudamericana, Estrada, Aique, Plus Ultra, Edebé, AZ, Colihue και Alfaguara, μεταξύ πολλών άλλων, καθώς επίσης και σε περιοδικά όπως τα Humor, Péndulo, GEO κλπ.
Όταν ήταν πέντε ετών, ο Ντόναλντ Ντακ τον “μάγεψε” και σύντομα ανακάλυψε και τον Μίκυ Μάους. Αργότερα, ο Patoruzito, το Astro Boy, ο Lúpin, ο Bicho κι ο Gordi, ο Ratamán[3] κι ο Doctor Pavura τον ώθησαν να μάθει τα μυστικά τής ιστορίας κόμικ, υπό την καθοδήγηση των δασκάλων του Félix Saborido και Alberto Breccia. “Είχα επίγνωση της περιπέτειας στην οποία έμπαινα. Δεν θα υπήρχε γυρισμός πια. Όπως και δεν υπήρξε”, λέει ο Huadi.
Το 2013, η SIP (Διαμερικανική Ένωση Τύπου) των Ηνωμένων Πολιτειών τού απένειμε το πρώτο βραβείο καλύτερου πολιτικού σκιτσογράφου τής Αμερικανικής Ηπείρου.
[3] Ήρωες αργεντινών κόμικς, με εξαίρεση το Astro Boy, το οποίο είναι Ιαπωνικό manga.