Τι φλογερή είναι η στιγμή
Όταν στου πόνου τη ρωγμή
Αγγίζω πάλι τα φιλιά
Και γίνομαι διαβάτης.
Του έρωτα κάνω προσευχή
Πότε μην χάσει τη πνοή
Είναι της ζήσης ο ρυθμός
Της μέθης ο προστάτης.
Τώρα που λιώνει το κορμί
Τώρα που θέλει το φιλί
Δεν ξέρω πώς να σου το πω
Του σ’ αγαπώ το ψέμα.
Τώρα που κλαίει η στιγμή
Τώρα που πόνεσε πολύ
Το ξέρω πως θα με ζητώ
Στο αδειανό σου βλέμμα.
Το όνειρο τάχα νουθετώ
Στης πειθαρχίας το πνιγμό
Όμοια θανάτου η σιωπή
Που κυνηγώ ν’ αγγίξω.
Εκείνο όμως αντιδρά
Κι είναι στ’ αλήθεια μια σκιά
Στου βλέμματος τη διαφυγή
Τον ερωτά προστάζω.
Αν είναι πάλι να χαθώ
Σαν τον καπνό να σκορπιστώ
Θέλω μονάχα ένα φιλί
Το στόμα μου να νιώσει.
Θέλω μονάχα ένα φιλί
Εκείνο που έδωσες μια αυγή
Κι ας είναι πάλι να χαθώ
φλόγα μου ας σβήσει.
Αβάσταχτος, αδιάβατος
Ο δρόμος ο διαχρονικός
Κι όλο βαδίζω μοναχός
Αργεί να με προδώσει…
Ο Ιωάννης Λαδάκης γεννήθηκε το 1992 στην Πτολεμαΐδα. Έχει ήδη να επιδείξει δύο εκδοτικές απόπειρες: τη βραβευμένη από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών νουβέλα του «Τα ίχνη της καταχνιάς» (2015) και το μυθιστόρημα «Απομόνωση» που εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΠΗΓΗ τον Ιούλιο του 2019. Και τα δύο κείμενα κινούνται στα όρια μεταξύ φιλοσοφικής εξιστόρησης – αφήγησης και δυστοπίας.