[Το Σύνδρομο του Σκαντζόχοιρου]
28.
Θ’ ανοίξει η τύχη παίζοντας χαρτιά
Και παίζοντας ζάρια
Παίζοντας μισή ζωή κορόνα γράμματα
[Όπως πάνω στα σκατά
Των ξένων βασιλέων
Που λάτρεψαν οι μουρόχαυλοι
Τού έθνους και τής πατρίδας]
Παίζοντας τάβλι στα ισκιωμένα καφενεία
Ανάμεσα στις βλαστήμιες και τον καπνό
Μέσα στη μουρμούρα των νικημένων
Που οι τυχεροί ξέρουν πώς να σαρκάζουν
Στα σφαιριστήρια με τις φαγωμένες στέκες
Στα ξενυχτάδικα πήχτρα στα μεθυσμένα
Πιπίνια και στις δευτεράντζες
Που βγάζουν στο πανέρι το κορμί τους
Ίσως ακόμη και σ’ αυτήν εδώ
Τη ρώσικη ρουλέτα
Ελπίζοντας να τελειώσουν πρώτα
Οι ηλίθιες σκέψεις που βγάζουν
Και ξεβγάζουν αργά μέσα στη νύχτα
Στους δρόμους τού πουθενά
Αλλά και σε κάμποσα βράδια χαμένα
Στο τίποτα και στο καθόλου
Κατεβαίνοντας όλα εκείνα τα σκαλοπάτια
Που θά ‘πρεπε να είχε ανέβει ο Σελίν
Στο “Musso & Frank”
Περιμένοντας καρτερικά τη Λαίδη Θάνατο
Την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία•
Θ’ ανοίξει η τύχη
Το βλέπω μπροστά μου να συμβαίνει
Μέσα σε χάχανα και γέλια
Καλοκαρδισμένων που ξαναβρήκαν την υγειά τους•
Μόνο τη γνωστή ξανθιά δε βλέπω απόψε
Ν’ ανοίγει καπνίζοντας Menthol
Σαν τριαντάφυλλο τα πόδια της
Και γλείφοντας τα χείλη με νόημα
Να γινόταν και πάλι
Η πιο ορθάνοιχτη φαντασίωση•
◇
29.
Θα κυλήσει στη σχισμή το τυχερό μου κέρμα
Και η ξεχασμένη φωνή σου θ’ ακουστεί και πάλι
Και θά ‘ ναι βράδυ σ’ ένα μπαρ
Από εκείνα τα στέκια που έλεγα
Ότι δε θα μ’ ένοιαζε κάποτε
Ακούγοντας μπλουζ
Να χαθώ εκεί μέσα πιωμένος
Τραγούδια των άδειων δρόμων και
Κάποιας ερημιάς αλλά
Με το βλέμμα καρφωμένο στα λυτά μαλλιά σου
Τα σαν κόκκινη πυρκαγιά που καίει το Everglades•
Πατώντας το πλήκτρο
Λέω πως θα ξανακούσω τη φωνή σου
Στο γάργαρο τού μεσημεριού
Να γελάει σαν κρύσταλλο
Νερό στην ποταμιά
Και μάλλον θα φταίει
Αυτό το κερί που λένε ότι τελειώνει
Αυτή η μνήμη που δε λέει να λιώσει
Πριν σηκώσουν οι φίλοι ψηλά τη χαρά τους
Ποτήρια μισογεμάτα στην προσμονή τού θανάτου•