Φέτος η άνοιξη δεν εξεγείρεται
Δε φοράει τα καλά της για να μας καλοπιάσει
Δε στολίζεται, δεν εντυπωσιάζει
Αντιθέτως, σέρνει τα πόδια της βαριά
Αγκομαχά σε κάθε βήμα της
Βροχή κι αέρας τη μαστιγώνουν αλύπητα
Κλείνει τα μάτια και παραδίνεται
Στον εγκλεισμό, στην τρομολαγνεία
Στα εξοδόχαρτα και στην παραβίαση της ιδιωτικότητας
Σιγομουρμουρίζει πένθιμα τραγούδια
Και πνίγει τις μέλισσες με χέρια γυμνά
Ποδοπατά αιμόφυρτη τα πρώτα λουλούδια της γης
Βρίζει και καταταράσσεται
Φοβάται και θυμώνει, κλαίει κι ουρλιάζει
Καθώς το ανθρώπινο γένος τη βιάζει με μανία
Για εκδίκηση καταπίνει τους ήλιους
Κατουράει κρυφά στις ελπίδες μας
Και ξερνάει αντισηπτικά, γάντια και μάσκες
Γελάει με τον πολιτισμό και την εξέλιξη του είδους
Ειρωνεύεται τις ακατάληπτες αντιδράσεις μας
Κοροϊδεύει την ανύπαρκτη αλληλεγγύη μας
Σκάβει με τα δόντια το χώμα ενώ μας κλωτσάει στα μούτρα
Ευελπιστώντας να φτάσει όσο πιο βαθιά γίνεται
Και να ξεσκίσει τα σωθικά του πλανήτη μήπως πεθάνουμε επιτέλους
Αυτή είναι η τελευταία της πράξη
Η τελευταία της απόπειρα για επιβίωση. Ή αυτή ή εμείς
Κριθήκαμε ένοχοι κυρίες και κύριοι: Δεν μας αξίζει καμία άνοιξη
Ο Χρήστος Κουλαξίζης γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε ηχοληψία – το επάγγελμα το οποίο εξασκεί μέχρι και σήμερα – και περνάει τις μέρες του καταγράφοντας τις αναπνοές του σε φάλτσες νότες και σκόρπιες λέξεις. Βρείτε περισσότερα έργα του στην ιστοσελίδα https://glarolykoi.net.