Χωρίς να μπορώ να εκτιμήσω τον αντίκτυπο στη ψυχολογική μου υγεία, έχω καιρό να γράψω. Ίσως οι λέξεις μου παραμεγάλωσαν Σταύρο, και ούτε καν βιβλίο δεν μπορεί πλέον να τις εκπορνεύσει σε μια απέλπιδα ύστατη ατίμωση. Ίσως από την άλλη βέβαια απλώς να κουράστηκα να συγκινώ τη μνήμη μου κάθε φορά που προσπαθεί να ξεχάσει, βαλλόμενη με καινούρια, αδιάφορα ή μη – η έμφαση πάντοτε στο καινούρια, ερεθίσματα. Προώρως γηράσκουσα μνήμη και αδιαλείπτως νέες εμπειρίες, κάποια στιγμή καταφέρνει και εκρήγνυται και ούτε λάβα ούτε ζημιά. Και ησυχάζεις, αν δηλαδή δεν σε έχει ήδη φυτέψει προ πολλού αυτό το γαμίδι το Αλτσχάιμερ.
Βάζω ένα δισκάκι του Thelonious να παίζει ξοπίσω μου, και προσποιούμαι πως αγωνίζομαι μην και προλάβει το μηδενικούς ιξώδους bebop μια ακόμα ιστορία μου. Η συγγραφή έχει καταλήξει αγώνας χωρίς φιλάθλους και σκορ. Το βαφτίζεις πειραματικό, το δημοσιεύεις, και ό,τι και όσο σου κάτσει. Πρόθυμα προσυπογράφεις να αποτιμάσαι σε χρηματικές, κοινωνικές και σεξουαλικές εισπράξεις μιας λογικής στρεβλούς και με ζύγι εξαρχής και εν γνώσει σου πειραγμένο, μα δε βαριέσαι, εμείς να είμαστε καλά. Τα ζόμπι, μία ή άλλη, επί τέλους θα διαβούνε.
Μέχρι τότε, ριχνόμαστε συντροφιά με τον Wy Ming σε ένα ολιγόωρο μα κατά τι εξουθενωτικό αν τύχει και ταξιδέψεις μοναχός, ταξίδι προς τα βορειοανατολικά. Εντός μιας φιλόξενης και πληκτικά όμορφης χώρας, επιχειρούμε να διασκεδάσουμε εαυτούς χωρίς να μας ξοδέψουμε κατά Μπέκετ, εγχείρημα προκλητικής δυσκολίας μα όχι, επιφαινόμενης τουλάχιστον, προδιαγεγραμμένους αποτυχίας. Συνήθως εις μάτην, μα σημασία έχει το παιχνίδι, ο αγώνας, τα γκολ. Μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ, μύστη και μάγκα Νίκο. Και καθώς φτάνουμε σε νοητικά, φωνητικά και γραμματικά λογοπαίγνια τέχνης – πόσο όμορφα ακούγεται το accentuate δίπλα στο eccentricities;
Ημέρα γνωριμιών, και δικαίως δομείται άναρχα πάνω σε χωνάκια σπιτικού παγωτού, βαυαρικές βιρτουόζικες γεύσεις και καπνιστές μπύρες δυσκόλως υπολογίσιμου αριθμού ακόμα και in retrospect. Και μολονότι σαθρό και ασταθές το οικοδόμημα, καταφέρνει και στέκεται όρθιο, υπερήφανο και επιβλητικό, να επιδεικνύεται με ταλαντώσεις-ταλαντεύσεις ερωτικού ζεϊμπέκικου κάθε φορά που κάποιο χωνάκι λιώνει ή μια ακόμα μπύρα προστίθεται στη θολότητα ενός όποιου μυαλού. Μονάχα ένα φάλτσο εγχείρημα στο τέλος της βραδιάς, ίδιο σκουληκιασμένο κερασάκι σε φαντασμαγορικά πρώτη τούρτα, αφελώς αυτό- και έτερο-παρουσιαζόμενο ως jazz session, καταφέρνει και βρίσκει την ιδιοσυχνότητα. Και χωρίς να τελειώσει η ημέρα, είναι ήδη αύριο. Ποτέ μη παίζεις μπάλα σε ερείπια.
Προσπερνάω μία ημέρα και ξυπνάω στον δερμάτινο καναπέ της Μαρί. Ανοίγω τα μάτια μου ενστικτωδώς και την βλέπω να περπατάει από πάνω μου, ή τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση μου δίνει έτσι όπως έχω γυρισμένο το μεθυσμένο μου κεφάλι. Μου χαμογελάει την ώρα που δένει το πολύχρωμο κιμονό της και χορογραφικά μπλέκεται με ένα ψιθυριστό “good morning” εμού του ιδιοπαθούς ιδίου. Επαναφέρω στωικά και εξουθενωμένα τις διόπτρες μου σε θέση ζωής και αναπολώ ένα ακόμα φρέσκο, ενθουσιώδες εχθές που για άλλη μια φορά μου προσφέρει ένα ξενερωμένο, λαβωμένο σήμερα. Χωρίς να φαίνεται πουθενά αιτία ή πληγή.
Έχω υποσχεθεί να στρίβω λάθος στην Αλμπουκέρκη.
* * *
Ο Γιώργος Καφετζής γεννήθηκε και μεγάλωσε επιεικώς. Αρνούμενος πεισματικά εις εαυτόν να αγγαρεύει λέξεις για τις απαραίτητες συστάσεις, συνήθως εκθέτει το περιορισμένο του βίου του με εκτενή αναφορά στις ραδιοφωνικές του εκπομπές και τις νευροεπιστήμες.