Αυτόν τον καιρό έχει έρθει πάλι στην επιφάνεια η Αθήνα· με αφορμή όχι τη μόνιμη πια κρίση που μαστίζει όλη τη χώρα, αλλά μια μακράς διαρκείας [γερμανική] καλλιτεχνική έκθεση· την ‘Documenta 14’. Μια έκθεση αρκετά πολιτική και μαρκετίστικη, που ισχυρίζεται πως προτείνει να μάθουμε καινούργια πράγματα: «Μαθαίνοντας από την Αθήνα», λέει. Άκρως ενδιαφέρον.
Αφήνοντας κατά μέρος την όποια κριτική [και έχουν υπάρξει πολλές, εντελώς αρνητικές] για την [αμφίβολη] ποιότητα των διαφόρων εκδηλώσεων, και τις ενδεχομένως έντονες αντιρρήσεις για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται, εγώ πιστεύω πως καλό θα ήταν να δούμε τι είναι εκείνο το χρήσιμο, το πολύτιμο, το μοναδικό -πέρ’ απ’ το φως- που έχει να προσφέρει στην Ευρώπη, ο μεταιχμιακός αυτός χώρος. Από την εποχή του Αριστοτέλη, ως τις μέρες μας· για να το πούμε απλοϊκά, εντελώς σχηματικά. Θα μπορούσαμε όντως να μάθουμε πολλά απ’ αυτό· όσο κι αν ίσως κρύβεται κάτω από διάφορες στρεβλώσεις και μοιάζει αγνώριστο πια, μέσα από λογής-λογής παθολογίες.
Γιατί, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουμε σε ιδεαλιστικά, ρομαντικά δεκανίκια -που μπορεί και να καταντούν γραφικά- το βρίσκουμε ακόμη ολοζώντανο παντού, να ξεχειλίζει πάντα γενναιόδωρα, σε κάθε εκδήλωση της ζωής εδώ, παραμένοντας όμως ταυτόχρονα και το κύριο αίτημα του ευ ζην, όπου γης: Ο Άνθρωπος.
Όλος ο μόχθος, η τάξη και η προσπάθεια κατηγοριοποίησης που έχουν επιχειρηθεί αιώνες τώρα· για τον Άνθρωπο φτιάχτηκαν. Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφιβάλλει γι’ αυτό, μα ούτε και πρέπει να το ξεχνά.
Για να σταθείς σ’ ένα σταυροδρόμι και να περάσεις με ασφάλεια απέναντι, χρειάζονται σωστά χαραγμένοι δρόμοι, καθαροί, ανάλογα πεζοδρόμια, και φανάρια που ρυθμίζουν την κυκλοφορία πεζών και οχημάτων. Και προ παντός απαιτείται απόλυτος σεβασμός, απ’ όλους, στους κανόνες κυκλοφορίας. Δεν είναι δυνατό να διαφωνήσει κανείς σε τίποτ’ απ’ όλα αυτά.
Η εικόνα όμως ενός πεζού που περιμένει υπομονετικά μόνος, σ’ ένα εντελώς έρημο σταυροδρόμι, όπου όχι μόνο δεν κυκλοφορεί απολύτως τίποτε, μα ούτε καν απ’ το βάθος των άδειων δρόμων δεν φαίνεται να έρχεται κάτι, σίγουρα δείχνει μια σωστή κοινωνική συμπεριφορά, μια συγκινητική προσήλωση στους κανόνες, είναι όμως μια εικόνα που ίσως, κάτω απ’ το αμείλικτο Ελληνικό φως, στην Αθήνα μπορεί να φανεί αστεία· ακόμα και εντελώς παράλογη…
Όχι γιατί κατ’ ανάγκη η Αθήνα είναι ενοχλητικά άναρχη, μα γιατί δεν νοείται ο νόμος να μην υπηρετεί τον Άνθρωπο πάντα. Κάτι που μάλλον τείνουμε να ξεχάσουμε. Και καλό θα ήταν, αντί να προσπαθούμε να επιβάλλουμε μόνο διάφορα -σωστά ίσως- πράγματα στην Αθήνα, να ξαναθυμηθούμε και κάποια πολύ βασικά που έχουμε να μάθουμε από αυτήν…
Αθήνα 29 Απριλίου 2020
1η: Diablog.eu 8/7/2017
©Αλέξανδρος Αδαμόπουλος
alexadam48@hotmail.com
* * *
Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος (1953) σπούδασε Νομική, σκηνοθεσία και κλασική κιθάρα στην Αθήνα, και παρακολούθησε μεταπτυχιακά Sociologie Politique στη Σορβόννη: (Paris II.)
ΕΡΓΑ ΤΟΥ:
–‘Δώδεκα και ένα ψέματα’, διηγήματα (Ίκαρος 1991, Άγρα 2009)
–‘Ψέματα πάλι’, διηγήματα (Άγρα 1999).
–‘Ο Σιμιγδαλένιος’, θέατρο – ποίηση (Εστία 1993. 13η έκδοση.)
–‘Αυτό’, διήγημα (στη συλλογή ‘Χάριν παιδιάς’, Ίκαρος 2001).
–‘Οι Δαιμονισμένοι’, λιμπρέτο για όπερα: Συμπαραγωγή British Council – Εθνική Λυρική Σκηνή (Αθήνα 2001)
–‘Δεν παίζουνε με την αγάπη’, θεατρικό Alfred de Musset, μετάφραση (Εστία 2003)
–‘Ο θείος Όσβαλντ’, μυθιστόρημα Rohald Dahl, μετάφραση (Άγρα 2004)
–‘Διαθήκη’, Auguste Rodin, μετάφραση (Άγρα 2005)
–‘Η Δύναμις τού σκότους’, θεατρικό Leon Tolstoy, μετάφραση (Ροές 2007)
–‘Το τσιγάρο και η γιόγκα’ Ηθιστόρημα (Άγρα 2008)
–‘Οχιναιλέγοντας’, θέατρο – ποίηση (Ίκαρος 2011).
–‘Ο κύκλος που δεν κλείνει’, πολιτικό αφήγημα (Ίκαρος 2013)
–‘Ίναχος, ο γιος του Ωκεανού’, χοροθέατρο για παιδιά (2η έκδοση. Κάκτος, 2017)
–‘Τα όχι τού ΝΑΙ’ μικρό χρονικό μιας άρνησης, (Εκδόσεις Οδός Πανός 2019)