26 Απριλίου
Μέρα Τριακοστή Δεύτερη
Ονειρεύομαι τα όνειρα μου. Όλο και σε πιο βαθύ ύπνο μπαίνω τις τελευταίες ημέρες.
Είμαι ο λυσσασμένος Επιφάνιο και δουλεύω στην οδό Ρετζίνα Μαργαρίτα.
Τοποθετώ παράθυρα παρηγοριάς.
Του Apollinaire, του Calvino, του Λαπαθιώτη.
Περνάνε και με ρωτάνε να δώσω έναν ορισμό για το άπειρο.
Σέρνομαι, βουλιάζω, βουτάω το κεφάλι μου στην άμμο, στη λάσπη του δρόμου προς την Δαμασκό.
Όνειρα.
Ξαναζώ την προνηπιακή ζωή, την ευτυχή κατάδυση στα μητρικά νερά.
Το γιατί της ύπαρξής μας ουρλιάζει ασυγκράτητα.
Το μόνο μας είδωλο η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συνομιλεί με τον εαυτό της.
Και είμαστε αισιόδοξοι.
Ο Norman Corwin, στο τελευταίο γύρω του κόσμου που έκανε, ρώτησε όλους τους λαούς, όλων των φυλών και των εθνών, για τις ελπίδες τους και τους φόβους τους για το μέλλον.
Οι περισσότερες απαντήσεις που πήρε ήταν αισιόδοξες.
Στην δύναμη της ανθρωπότητας, πιστεύουν εκατομμύρια άνθρωποι, που ταγμένοι, αγωνίζονται τον πικρό αγώνα της καθημερινής ζωής.
Μόνο αισιόδοξες φωνές ακούω τις τελευταίες μέρες.
Πώς μπορούμε να λέμε πως ο άνθρωπος είναι παγιδευμένος, αφού πιστεύουμε πώς ο άνθρωπος είναι παντοδύναμος;
Το πρόβλημα όπως πάντα αντιμετωπίζεται στην αντίληψη.
Της θετικής ή της αρνητικής αντίληψης του κόσμου.
Η κλασική τραγωδία, είναι ένα είδος κάθαρσης στην κοινωνία.
Στην κοινωνία αυτή που ο άνθρωπος ελπίζει στην αίσθηση της αξιοπρέπειας του, καθώς αντιμετωπίζει τις καταπιεστικές δυνάμεις της φύσης.
Σαν τους πίνακες του Jacek Malczewski, είναι οι μέρες μου.
Οι ορυζώνες της Jawa, είναι μπροστά στα μάτια μου, λες και τους έχω ζήσει.
Στη μέση αυτής της πράσινης απλωσιάς που την αυλακώνουν ρυάκια, υπάρχουν, λένε, τα πιο ενδιαφέροντα σκιάχτρα.
Έτσι νιώθω πώς είναι και ο κόσμος.
Οι άνθρωποι, θέλουμε να εξαφανίσουμε το κάθε είδος σκιάχτρου.
Και τα σκιάχτρα, όμως, χρειάζονται.
Ξέρετε την περίπτωση του Ρομπερτ Βόγκλερ;
Ο Βόγκλερ, ήταν ένας Αμερικανός επιχειρηματίας, που χάθηκε μυστηριωδώς σ’ ένα ταξίδι ανάμεσα στη Βιέννη και τη Βουδαπέστη, λες και τον κατάπιε η γη.
Βρέθηκε τελικά στο σιδηρούν παραπέτασμα και στο τέλος ελευθερώθηκε.
Πιστεύω στην ιστορία του Βόγκλερ.
Και σήμερα.
Και αύριο.
Θα ελευθερωθούμε λέγοντας :
NOUS SOMMES FAITS
COMME DES RATS
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.