24 Απριλίου
Μέρα Τριακοστή
Τριάντα.
Κι άλλη μια φορά περνάω μόνος μέσα από τους ίδιους διαδρόμους.
Μέσα από τα ίδια δωμάτια, τις ίδιες κολόνες, τα ίδια κατώφλια, κάνοντας αυτή τη διαδρομή των λαβύρινθων από τύχη.
Και ξανά
Πόρτες
Σαλόνια
Πόρτες
Σαλόνια
Γυάλινα αντικείμενα, άδεια γυαλιά, γράμματα, κλειδιά στους κρίκους
Πολυέλαιοι
Πολυέλαιοι
Καθρέφτης
Μαργαριτάρι.
Κι ο δρόμος αφημένος χωρίς ψυχή, με την ψυχή του.
Πριν από ένα μήνα ήταν.
Έχω αλλάξει τόσο πολύ;
Με αναγνωρίζω;
Θα τελειώσει όλο αυτό και θα βγω στον δρόμο, και πρόσωπα πέτρινα θα με κοιτάζουν;
Οι χρυσή ομάδα των Chicago Bulls, θα μου επιτεθεί στην οδό Πάτμου;
Τα δέντρα θα ζητήσουν συγνώμη;
Θα έχω όνομα;
Προσδοκία;
Στην Αμερική, θα παραιτηθεί ο Trump, και θα εκλεγεί κάποιος Max Frost, ο οποίος θα οδηγήσει σε στρατόπεδα, όσους είναι πάνω από 35 χρονών, και θα τους χορηγήσει LSD για αναμόρφωση;
Η συγκομιδή μας είναι, ότι είμαστε πάντα απροετοίμαστοι.
Κι όλα αυτά τα ερωτήματα, εμφανίζονται όταν είσαι μέσα στη ζωή.
Συντηρώ όμως τη θνητή μου ώρα, για την αυριανή αθάνατη.
Το βλέμμα μου γαντζώνεται στην κουρτίνα.
Πολλά ακατανόητα πράγματα και μύθοι μέσα στην σιωπή της καρδιάς μου.
Ο Donovan Philips Leitch, κάνει έρωτα, το πρωί, με την Barbara Stanwyck, υπό τις οδηγίες του Jerzy Kosinski, λέγοντας της :
The poet, the physician, The farmer, the scientist, The magician and the other so-called Gods of our legends. Though Gods they were – And as the elders of our time choose to remain blind Let us rejoice And let us sing And dance and ring in the new Hail Atlantis.
Ο μύθος του ασημένιου δισκοπότηρου.
Είμαι ανοιχτός σ’ οποιουσδήποτε μύθους.
Μ’ ενδιαφέρει το θέμα του παράλληλου σύμπαντος.
Κοιτάζω έντονα την κουρτίνα. Την αριστερή μεριά της, και σκέφτομαι τον τρόπο δουλειάς του Douanier Rousseau, που συνήθιζε ν’ αρχίζει τον πίνακα του, απ’ την αριστερή γωνιά, γεμίζοντας την με λεπτομέρειες, και στην συνέχεια συνέχιζε την δεξιά γωνιά, για να τελειώσει.
Υπάρχει μια συσσώρευση αλλόκοτων συμπτώσεων στη ζωή μου, που θα ευχαριστούσε ακόμα και τον Breton ή τον Cocteau.
Είναι πολύ νωρίς όμως, για να κάνω έναν απολογισμό της ζωής μου.
Οι μέρες εγκλεισμού, είναι σχεδόν όσες και τα χρόνια που ζω.
Κάποια στιγμή, θα βάλω σε τάξη τις σκιές.
Αυτή η κουρτίνα με ελκύει.
Μία εικόνα κλείνεται πάντα στον ενεστώτα.
Τα πάντα είναι στον ενεστώτα.
Τα πάντα στα πάντα.
Αυτό αντιπροσωπεύει τη νίκη του ρεαλισμού.
Το σημαντικότερο είναι πάντοτε μια τρύπα στην καρδιά της πραγματικότητας.
Αρχίζω και καταλαβαίνω καλύτερα τί κάνουν αυτές οι μέρες.
Κι αν πρέπει Lavartus Prodeo
Θα το κάνω.
Ο Octavio Paz, έχει πει, αν κάποιος αλυσοδεμένος θα έκλεινε τα μάτια, ο κόσμος θα γινότανε κομμάτια.
Εγώ θα πω, αν το άσπρο βλέφαρο της ζωής ανακλάσει το πρεπούμενο φως, τότε το σύμπαν θα καεί ολόκληρο.
Δεν μπορώ να πάψω, όμως, να πιστεύω ότι στο χέρι μας είναι να φωτίσουμε την ανθρώπινη ψυχή, μ’ ένα άπειρο ζωντανό φως, να την ξεμασκαρέψουμε μέχρι τις πιο κτηνώδεις άκρες της και να προσαρτήσουμε στο κράτος των γνώσεων μας νέες κτήσεις αλήθειας.
Και τότε, θα ανακαλύψουμε την χαραμάδα, που θα μας επιτρέψει να εισχωρήσουμε στον Chiaroscuro της υπέρ πραγματικότητας.
Τότε, οι ιστορίες μας θα ειπωθούν, με ένα νέο και υπερδυναμικό τρόπο.
Τριάντα.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.