22 Απριλίου
Μέρα Εικοστή Όγδοη
Ο Εμπειρίκος λέει, πώς ο σκοπός της ζωής μας, δεν είναι η χαμέρπεια.
Ανοίγω το παντζούρι μου.
Βλέπω το Asakaze, να έρχεται.
Τί φέρνει;
Τί θα φέρει;
Μου λείπουν οι μετακινήσεις με το τραίνο. Στο πίσω βαγόνι ή μήπως είναι το μπροστινό;
Εκεί θέλω να κάτσω. Να νιώσω λυτρωμένος μέσα στην ασυνήθιστη σιωπή.
Λυτρωμένος από όλες αυτές τις αγωνιώδεις μέρες.
Το βαγόνι να λικνίζεται σιγανά.
Δεν θέλω να σκέφτομαι, θέλω να πορεύομαι.
Να κλείσω με ηδονή τα μάτια, μπροστά σε αυτή την ειρήνη, που θα υψωθεί με το ειρηνικό σύμπαν, που θα γεννηθεί.
Ο έρωτας που δεν αντέχει την αναμέτρηση με την πραγματικότητα, δεν είναι έρωτας.
Κι αυτή η Άνοιξη!
Δεν πρόκειται για ένα μπουμπούκι τριανταφυλλιάς, αλλά για χίλια μπουμπούκια, που κάθε πρωί με πνίγουν.
Κι αυτό που με διαπερνά κάθε φορά, είναι αυτή η σωρευτική δύναμη των χιλίων αρωμάτων και χρωμάτων.
Αυτή η έφοδος, που την υφίσταται το σώμα μου, δημιουργεί τη λήθη, και ο ψίθυρος της νεροσυρμής συνορεύει με όλες τις σκέψεις μου.
Πάντα ο δρόμος μέσ’ απ’ τα μάτια μου, και τα χέρια μου σαν δύο χειροβομβίδες.
Ο ήλιος αυτή την στιγμή λούζει το τραπέζι που κάθομαι και γράφω αυτές τις αράδες. Είμαι ερωτευμένος με όλους τους τοίχους του σπιτιού, μα ανυπομονώ να τους εγκαταλείψω και να έχω σύντομα το προνόμιο, να σου διηγηθώ αυτό το χάος που ζήσαμε.
Αυτές τις μέρες, σκέφτομαι να αφοσιωθώ στη νηστεία.
Θα είμαι από αυτούς τους χορτοφάγους, που τρώνε μόνο τριαντάφυλλα.
Το μυαλό μου πάει στο Nashville, την ημέρα που το Ode To Billie Joe, της Bobbie Gentry, ανέβηκε στο νούμερο ένα του καταλόγου των επιτυχιών.
Ήταν την ημέρα που γεννήθηκες.
Συμπτώσεις.
Νιώθω λες και είμαι το μπάσταρδο παιδί του Rod McKuen και του François Villon, και πώς τους τέσσερις τοίχους, τους φαντάζομαι σαν να είναι ένα μέρος, μιας μοναχικής βίλας στην Cuernavaca.
Μία Hacienda.
Θυμηθήκαμε, χθές, τον Ivan Chtcheglov, και σαν χθές, πρίν από 22 χρόνια, θρήνησε την προσδοκία, και έγινε πρόσωπο των μακρινών ταξιδιών.
Και είναι στίγμα αιώνιο για τα καράβια.
Και γεμίζει τον χάρτη ακόμα και σήμερα.
Συμπτώσεις.
Κρυστάλλινη ηλιόλουστη ημέρα.
Το ξέρω καλά αυτό το φως
Άστραψε, για όλους εμάς, σ’ αυτή την ερημιά.
Και ζέστανε για τη χαρά που μας ανήκει και που θα έρθει.
Είναι μια ασφάλεια τυφλή ο βυθός.
Ας είναι οι πηγές και οι μνήμες έξω απ’ τον ύπνο μας
Και όλο το πάθος για την αναγέννησή μας.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.