Αυτός: Στην κολυμπήθρα της ευδαιμονίας, όρθιος και όλβιος μ᾽ όλο τον Ζοφοεγκλεισμό, δεινός χειριστής κάθε κατάστασης, ένας fixer για το καλό των Φίλων, ένας Ray Donovan της Διαλεκτικής Πόθος/Πάθος, αμετανόητος αυτός πάντα υπασπιστής/υπερασπιστής των ανθρώπων των καλών, εγλεντζές, τέως μελαγχολικός, τέως υψοφοβικός, πλάστης της λέξης ῾῾ουδεποτοπαδός᾽᾽, να κάνει, όπως ο αείμνηστος φίλος Χρήστος Βακαλόπουλος, αλλεπάλληλα σλάλομ στα γεγονότα, να ακούει Τάκη Καρναβά και να σκέφτεται πόσο του μοιάζει (του Καρναβά) ο Μέγιστος Johnny Otis, ελληνικής καταγωγής, με γενέθλιο όνομα Ιωάννης Αλέξανδρος Βελιώτης, να περνάει τη μισή Κυριακή του Πάσχα γράφοντας & τρωγοπίνοντας στου Κώστα & του Νίκου & της Ευφροσύνης την υπέροχη ταράτσα, με την Αθηνά στην παρέα, να συζητάνε για την απρόσμενη δεινή κατάσταση, να γελάνε, να παρατηρούν τις πελώριες χελώνες στο Πάρκο του Άσυλου Ανιάτων, να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, να μιλάνε για τον Γιάννη Κουνέλλη & τα γουέστερν & τα νουάρ & τον Antonioni & την απαστράπτουσα ομορφιά της Gene Eliza Tierney, και να περνάει την άλλη μισή Κυριακή του Πάσχα στο μπαλκονάκι, στο Νέο Άλαμουτ, με τον Μαντά & τον Κοσμό & την Στέλλα, που έφεραν καλούδια, και να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, και να συζητάνε για αγάπες παλιές και έρωτες νεόδμητους, και να θυμούνται ποιήματα λατρεμένα, ποιήματα που είναι εκρήξεις στο κρανίο & οξυγόνο αντιδιαστολής, και τα χαμόγελά τους να είναι οάσεις και κήποι με χρυσάνθεμα, να ομνύουν στον homo ludens πάλι και ξανά, κι αυτός να αισθάνεται, ας ειπωθεί εκ νέου, όλβιος, ολβιώτατος, όλβιστος, και να παίζει στο ιλιγγιώδες του νου του καλειδοσκόπιο σκηνές της ζωής του από την παιδική ηλικία & την εφηβεία & τη νιότη & την (ανώριμη, ασφαλώς) ωριμότητα, και να ακούει, παρέα με τους εκλεκτούς συνδαιτυμόνες του το εικοσάλεπτο, μέγκλα/μεγαλείο, νέο έπος των Dream Syndicate, το “The Regulator’’, και να σκύβει από το μπαλκόνι να μυρίσει τις ευωδιαστές νεραντζιές, λυτρωμένις πια από το βασανιστικό vertigo των τελευταίδων δύο δεκαετιών, ενώ
Αυτή: Στη λίμνη της λήθης, Αυτή, ξαποστέλνει ό,τι δολίως την στενοχώρησε, & αφήνει ν᾽ ανθίσει το χαμόγελο όχι μόνο των άχραντων χειλιών της μα και των όμορφων οφθαλμών της, καθώς ο πολύπλαγκτος νους της γίνεται μια Κόκκινη Κούρσα για την Κόκκινη Πριγκίπισσα των Κόκκινων Ενυπνίων και των Κόκκινων (από ρόδα καμωμένων) Οδοφραγμάτων, καθώς μ᾽ ένα φουστάνι κλαρωτό (από λέξεις και βλέμματα του Όσκαρ Ουάιλντ υφασμένο) σκαρφαλώνει αέρινα στη Σκάλα του Wittgenstein & με το μαγικό ραβδί της σπάζει τα κεφάλια όσων τόλμησαν το Κάστρο της Ποίησης να συλήσουν, τους γκρεμίζει τους χλεχλέδες από τις πολεμίστρες, μόνη της ανακαταλαμβάνει το Κάστρο, και στρώνει το τραπέζι με μύδια & σαλάτες & ρούμια & τεκίλες & ουίσκια & κρασιά για το Γλέντι το Μέγιστο της Αδούλωτης Αγάπης, και λούζει τα μαλλιά της μ᾽ αστερόσκονη, και στήνει στην πύλη με νέον τον στίχο ῾῾Εγώ Χαμογελώ κι Εκείνοι Χάνονται᾽᾽, και στέλνει νοερά τηλεγραφήματα, Αυτή σ᾽ Αυτόν, που λένε ῾῾Θα Σου Λούζω τα Μαλλιά & Τα Χέρια Θα Σου Αρωματίζω᾽᾽, που λένε “DADA siegt!’’, που λένε “MeYou & YouMe’’, που λένε “They Lived and Laughed and Loved and Left”, που λένε ῾῾Ο Έρως Είναι Ακαριαίος & Αιώνιος᾽᾽, που λένε “L’amour n’est valable que dans une période pré-révolutionnaire’’, που λένε ῾῾Σε Φιλώ᾽᾽, που λένε ῾῾Φιλημένοι Φίλοι Φιλήθηκαν᾽᾽, κι ύστερα γίνεται, ως διά μαγείας της Διαλεκτικής των Δευτερολέπτων, το Κορίτσι Ευτυχία, η Κοπέλα Ευδαμονία, το Θηλυκό Φάσμα, γίνεται δεκαέξι ετών και γνωρίζει αυτόν που γνώρισε τώρα σ᾽ ένα της ύπαρξης κατώφλι, και γίνεται δεκαεννιά και διαβάζουν μαζί τα Άσματα του Μαλντορόρ, και γίνεται είκοσι ένα και βλέπουν μαζί το The Italian Job, και γίνεται είκοσι τριών και ακούνε μαζί Dream Syndicate και Captain Beefheart, και γίνεται είκοσι έξι και γιορτάζουν, Αυτή κι Αυτός, τα δέκα χρόνια της αδιάλειπτης ερωτικής τους παραζάλης στην Αλέα των Κύκνων στο Παρίσι, κι ύστερα
Αυτή & Αυτός: Ζούνε την περιπέτεια απρόσκοπτοι, ο ένας ανοίγει τον εγκέφαλο του άλλου και φυτεύει λουλουδένια/χρυσαφένια τσιπάκια με όλα τα ποιήματα και τα τραγούδια που αγάπησε, και βλέπουν μαζί, σφιχταγκαλιασμένοι, όλες τις ταινίες του Cassavetes & του Mekas & του Sokurov & του Tarr, κι Αυτός της ραίνει με Diplomatico τις γάμπες, κι Αυτή αφήνει ένα μελωδικό ῾῾ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!᾽᾽, κι Αυτός γελάει σαν τον Φάλσταφ, κι Αυτή του λέει “I t’liebe Σε᾽᾽, κι Αυτός της λέει ῾῾You m’liebst Με᾽᾽, και γίνονται δικές τους όλες οι κρύπτες και οι καταπακτές του κόσμου, και είναι τώρα, Αυτή κι Αυτός, κοσμοναύτες του εσωτερικού διαστήματος, και χάνονται/χώνονται στην Space Odyssey, και δεν κρυώνει η ψυχούλα τους πια, και γίνονται χαρταετοί κόκκινοι & γαλάζιοι & κίτρινοι & βεραμάν, κι Αυτός πίνει λίγο απ᾽ το άρωμά της, κι Αυτή του λέει ῾῾Αγαπημένε μου, κάνεις ανοησίες᾽᾽, και πονάνε τα χείλη τους απ᾽ τα φιλιά, και κάνουν μιαν ανάπαυλα για να πούνε γλυκόλογα, και λένε, Αυτός: ῾῾Τα Μάτια Σου είναι Μαύροι Σουγιάδες᾽᾽, & Αυτή: ῾῾Τα Δάχτυλά Σου είναι Γαλάζια Ηλεκτρόδια᾽᾽, & Αυτός, “I’m Gonna Booglarize You Baby’’, & Αυτή, ῾῾Το Μαύρο όταν συναντά το Γαλάζιο δημιουργεί την Άβυσσο, θέλεις να βουτήξουμε;᾽᾽, & Αυτός ῾᾽Μα δεν έχουμε ήδη βουτήξει;᾽᾽, & Αυτή, ῾῾Θέλω νερό πάνω μου, πάω να κάνω ένα καυτό ντους᾽᾽, & Αυτός ῾῾Το Νερό Είμαι Εγώ᾽᾽, & Αυτή ῾Ἐίσαι σαχλός, αλλά, ναι, το Νερό είσαι εσύ᾽᾽, και χαράζει σ᾽ όλα του κόσμου τα Ερωτικά Λημέρια, πάντα θα χαράζει σ᾽ όλα του Κόσμου τα Ερωτικά Λημέρια
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Κυψέλη, Δεύτερη Μέρα του Πάσχα, 2020
Tips
Johnny Otis / Blues: https://www.youtube.com/watch?v=8cT2m21MIYA
Gene Eliza Tierney: https://www.youtube.com/watch?v=dWqKiguHd2c
Dream Syndicate / The Gegulator: https://www.youtube.com/watch?v=k4rALGC0_P0
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.