16 Απριλίου
Μέρα Εικοστή Δεύτερη
Ο Βραχωρίτης, με ρωτάει ποιο έργο του Shakespeare, έχει δέκα πράξεις.
Δεν ξέρω.
Όλοι φεύγουν.
Η σκηνή, μένει σαν ανοιχτό στόμα που όλα πια τα είπε.
Ο Σπύρος, λέει, ότι τα σπλάχνα μας και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.
Ένα στεφάνι δάφνης θέλω, σαν σωσίβιο, σε μια μεγάλη θάλασσα.
Λοιπόν, ο ήλιος μου δείχνει το πρωί, και ο ήλιος μου δείχνει το γιόμα.
Αυτές οι εικόνες!
Οι φυσιογνωμίες των δέντρων, η ομιλία του νερού, η μεγάλη σιωπή της νύχτας, τα μάτια των γυναικών και των παιδιών, ο Απρίλης, ένα τραγούδι στον αέρα, ο άνθρωπος.
Οι άνθρωποι, βαθειά, μέσα τους, ζητάνε με τη νωπότητα των χρωμάτων, το φως.
Κι εγώ.
Εγώ, προσπαθώ να βρω το σπαθί του Μεγαλέξανδρου.
Το σπαθί, είναι ο μύθος των παιδικών μας χρόνων.
Θα ήθελα να αφιερωθώ στο κίτρινο.
Τί είναι;
Τί δεν είναι;
Τί απίθανες ιστορίες κείτονται, αποκοιμισμένες πίσω απ’ τα κέρινα πρόσωπα των νυχτερινών λεωφορείων.
Σαν ένας αιώνιος Αμαζόνιος, ο συναισθηματικός μας κόσμος.
Των συνεχών διαψεύσεων
Με τα πουλιά της φαντασίας
Των καθημερινών μαρτυριών
Με πράσινα μάτια
Οι αστερισμοί κανένα δε γελάνε.
Άραγε,
Θα με απολύσουν αστροναύτη;
Ή
Θα με απολύσουν αλεξιπτωτιστή;
Ένας Antonio Das Mortes.
Καλά, δεν βαρέθηκες κάθε μέρα, ν’ αλλάζεις το όνομά σου;
Σαν τον Antonio, έτσι κ γω, ξέρω πώς η επανάσταση θα είναι προϊόν της συνεργασίας των διανοουμένων και των κολασμένων της γης.
Δεν έκρυψα ποτέ, άλλωστε, τη συμπάθεια μου, στους κομάντος της αυτοσχεδιαστικής επανάστασης.
Άλλη μια μέρα που πηγαίνω και πηγαίνω.
Και απορώ με τις εκτάσεις και τις αποστάσεις που διανύει το μυαλό μου.
Θα επιμείνω στο κίτρινο.
Κίτρινος ήλιος
Κίτρινο φεγγάρι.
Και ταξιδεύω στον Ωκεανό της μνήμης, για να βρω την Ήπειρο της λήθης.
Ίσως αυτό το ξυπόλητο παιδάκι, με τον λευκό και μακρύ του χιτώνα, που ανεβαίνει, να είναι ο πρώτος της κάτοικος.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.