Κάποιοι από μας καβαλάνε μέσα τους μια
φυλακή, κάποιοι μια εξορία και κάποιοι μια
πληγωμένη άνοιξη.
Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι, εκείνοι οι
τυχεροί του κόσμου. Που είναι φτιαγμένο από
ελευθερία όλο τους το είναι, που δεν τους
αφορούν οι εξορίες και η άνοιξη της ψυχής
τους είναι υγιής, μοσχοβολάει.
Να σου μιλήσω για μένα;
Εγώ κουβαλάω μέσα μου μια φυλακή και
νιώθω ολότελα σαν εκείνον τον φυλακισμένο
που προσπαθεί να κλέψει μια αχτίδα ηλίου
από ένα μικρό παραθυράκι κάποιου
σκοτεινού δωματίου. Και ούτε ο ήλιος δεν τον
λυπήθηκε σήμερα, ειρωνικά γελάει μαζί του
κρυμμένος πίσω από μολυβένια σύννεφα.
Εγώ κουβαλάω μέσα μου μια εξορία. Μόνιμη.
Σταθερή.
Και νιώθω σαν εκείνον τον εξόριστο που
αγάπησε την εξορία του γιατί δε μπόρεσε να
παλέψει αλλιώς τις μαύρες μέρες του
διωγμού. Αγάπησε την κάθε πέτρα που
έπρεπε να κουβαλήσει, αγάπησε και τον πιο
μικρό κόκκο σκόνης που έκατσε στον ώμο
του. Και ζήτησε να παραμείνει εξόριστος, μιας
και κανείς δε τον περίμενε πίσω.
Εγώ κουβαλάω μέσα μου μια πληγωμένη
άνοιξη. Σκεπασμένη από μαραμένα
γαρύφαλλα και άρρωστα πουλιά. Σαπίζει
στα σπλάχνα μου αργά, νωχελικά, και δεν
υπάρχει γιατρικό για να τη συνεφέρω.
Εγώ δεν είμαι από τους τυχερούς αυτού του
κόσμου…
Φυλακίστηκα… Εξορίστηκα… Σακάτεψα
την άνοιξη μου…
Και δεν υπάρχει διέξοδος απ’ αυτή τη
δυστυχία.
Πορεύομαι φυλακισμένη, εξόριστη και η
άνοιξη… Ω! Συμφορά… Αργοπεθαίνει μέσα
στα σωθικά μου!
Η Βάσω Κανιώτη γεννήθηκε στο Αγρίνιο και κατοικεί στην Αθήνα. Ασχολείται με την ποίηση και την συγγραφή από πολύ μικρή ηλικία. Στο προσεχές διάστημα θα κυοφορήσει η ποιητική συλλογή “Τρεις εποχές και μια άνοιξη” από τις εκδόσεις my story.