Τα σπίτια, οι δρόμοι,
Οι χαρακτήρες, οι συγκρούσεις,
Οι πτώσεις.
Όλα επενδύουν στο
Φιλοσοφικό επιχείρημα
Της Ρώμης
Για την πόλη
Που περιγράφεται
Ως νόημα
Σε χίλια χρόνια από τώρα, όταν τίποτε από τούτο τον κόσμο δεν θα έχει απομείνει ίδιο, σε χίλια χρόνια λοιπόν, θα συναντηθούμε στα στενά της αιώνιας Ρώμης. Εσύ, μια κόρη από λαζουρίτη, γεννημένη από τα φρέσκο των παλάτσο και εγώ, ένας Δαυίδ, γεμάτος αισθητισμό και συμπόνια για την χαμένη ομορφιά του κόσμου. Γύρω μας θα πέφτουν απαλές αστραπές, φανταστικά υφάσματα θα ανεμίζουν έξω από τις πόρτες των σπιτιών. Και εσύ, μια στήλη επιτύμβια μες στην ανυπέρβλητη, ρωμαϊκή νύχτα, και εσύ λέξεις ασπαίρουσες, σκληρές, λυτρωτικές. Οι δυο μας, ένα τοπίο ζωγραφισμένο επάνω στις πόρτες της αρχαίας συνοικίας, οι δυο μας μια τεχνική αφήγησης μονάχα με εικόνες. Τα κοστούμια μας θα θυμίζουν παλιά ρομάντζα, τα χέρια μας μεγαλοφυή και άδεια θα γυρεύουν τα σώματα που αγάπησαν. Και εκεί, μες στην πολλή ησυχία, ανάμεσα σε ναυάγια και σπίτια ποιητών που ατύχησαν , θα ξαναγίνουμε τα διαφωτισμένα έργα που τόσο ενθουσιάζουν τους ανθρώπους.
Σε χίλια χρόνια από τώρα, αφήνοντας στα σκαλιά μιας παλιάς βασιλικής την τόση μας ενοχή, σε χίλια χρόνια, φορτωμένοι το μολύβι του χρόνου και την αρχαία συνείδηση. Είσαι η γυναίκα και η πόλη και το δράμα σου είναι γραμμένο στο πρόσωπο, τους λαγόνες, όλο γύψινες Αφροδίτες με μισάνοιχτα στόματα. Γύρω μας, σκουπίδια των αιώνων συντροφευμένα από τον ήχο των ανέμων, γύρω μας, εντός μας, μέσα μας κυκλώνες που αρπάζουν τα κωδωνωστάσια, φθινοπωρινές δροσιές φτιαγμένες από χαρτί, σπονδές στον άνεμο. Σε χίλια χρόνια από τώρα, όταν πια θα θυμίζουμε τα αποσυρμένα πράγματα, ξένοι για τον κόσμο, με δαντέλες και κολαριστούς γιακάδες και λίγους στίχους ποιητών, στα χνάρια μας θα ξυπνήσουν οι παλιές μουσικές, θα ξανανθίσουν παγωμένα, λέει χωράφια. Οι άνθρωποι του σιδεράδικου και του υφαντουργείου που ως γνωστόν πάντα αναγνωρίζουν το παρελθόν, θα αφήσουν να παγώσει το σίδερο, θα αφήσουν στον άνεμο να λάμνουν για τότε και για πάντα, τα αφάνταστα υφάσματα.
Αν δεν με βρεις, φρόντισε να ακολουθήσεις την μυρωδιά της βροχής, του ουρανού και του σύννεφου. Θα με ξεχωρίσεις ανάμεσα στα παλιά χρονικά, που σημαίνουν το έπος, τον λυρισμό και την τραγωδία της ιστορίας. Ακολούθησε τον βόμβο του ροδανιού, σκίσε τις μνήμες με την ωραία, πέτρινη δελφινιέρα, σταμάτα και άκου τις τροχιές που περνούν πλάι σου, ανεμίζοντας ονόματα και έρωτες και τον ίδιο σου τον εαυτό. Ξεσκέπασε από την αιωνιότητα όλα τα επιμέρους πράγματα, νερά, δρόμους σκοτεινούς, άριες, πράγματα τυφλά, νεαρούς για πάντα θεούς, την πλατειά της ζωής ανάσα. Νιώσε το μικρό ρίγος, γύρεψε τα κλειδιά που έχουν αφήσει πίσω τους αθεράπευτοι ζωγράφοι. Νιώσε τις παλιές πυρκαγιές, τους εραστές που τριγυρνούν και συγγενεύουν με όλες τις λησμονημένες ατμόσφαιρες αυτής της πόλης.
Σε χίλια χρόνια από τώρα, εσύ και εγώ, ανάμεσα σε κάτοπτρα και όρκους. Ως τότε, θα πρέπει να αντέξεις την θάλασσα και κάθε απόσταση που τοποθετεί ο καιρός ανάμεσά μας. Το ξέρω πως φαντάζει ακατόρθωτο, όμως η Ρώμη με τα παρεκκλήσια της, τα χαμένα στρώματα και την μεσημεριάτικη μοναξιά της, η Ρώμη με τα ραφινάτα, γυναικεία είδη της, τα ακριβά εμπορικά, τα κομψά ρούχα, τα κοσμήματά της, θα φροντίσει για την παρηγοριά σου. Με τον έρωτά της που είναι αιώνιος και τολμηρός. Με μια αξεδιάλυτη σκόνη, με την αίσθηση μιας πολιτείας που θα ζει για πάντα, ίσως επειδή ποτέ δεν υπήρξε. Παρά μόνον γυναίκα ανείδωτη και μυθιστόρημα με σελίδες δοξαστικές, μαρτυρικές, γεμάτες εξασθένηση.
Σε χίλια χρόνια, λοιπόν, όταν πια τα χρόνια τίποτε δεν θα θυμούνται. Στα σκαλιά της Santa Maria Maggiore.
Και αν χαθείς, αν χαθείς μες στις δεκαετίες που καλπάζουν και σκουριάζουν, τότε να εμπιστευτείς το τραγούδι του δρόμου που λέει τα παρακάτω λόγια.
Τα καλοκαίρια πέθαιναν. Το παράθυρό του έμεινε για πάντα ανοικτό. Όλοι σωπάσαμε και ήπιαμε δίχως να μιλούμε. Επειδή νιώσαμε πως από τότε και για πάντα ο Ρωμαίος θα ζει εκεί έξω, κάτω από φώτα και νεκρά έρκερ, ανήμπορος, με μια κομματιασμένη καρδιά. Ω, να μπορούσατε να τον δείτε μες στο σκοτεινό του κήπο καθώς σιγοτραγουδά ένα λυπητερό recitativo.
Να θυμάσαι πάντα το ρωμαϊκό καλοκαίρι καθώς και τα λόγια αυτού του παράξενου διαβάτη που δεν είναι άλλο από την ίδια την αιώνια πόλη. Σε χίλια χρόνια.
Απόστολος Θηβαίος