2 Απριλίου
Μέρα Όγδοη
Σήμερα σηκώθηκα λίγο πιο νωρίς.
Κατά τις 06.00. Η πρώτη ατάκα που ξεφούρνισα μέσα στην σιωπή του σκοτεινού σαλονιού ήταν : Στέκομαι Εδώ.
Κοιτάζοντας τον άδειο δρόμο απ’ το μπαλκόνι μου, μου ήρθαν σκληρές σκέψεις. Το μέλλον.
Ο σύγχρονος καπιταλισμός μάλλον θα χρειαστεί ανθρώπους που να αισθάνονται ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, μη υποκείμενοι σε καμία αρχή ή εξουσία, συνείδηση, ωστόσο πρόθυμοι στο να δέχονται διαταγές.
Να εφαρμόζουν καλά την κοινωνική μηχανή.
Καλημέρα κε Huxley
Καλημέρα κε Shakespeare
Ο Hamlet δεν είναι σκέτο Hamlet. Είναι ο καθένας. Είμαι εγώ, είσαι εσύ, είναι οι άλλοι, όλοι μας, που σιγά σιγά θα έρθουμε αντιμέτωποι με το πρόβλημα της δράσης σ’ έναν κόσμο ατελή.
Μία γενιά που έχει γνωρίσει τόσο πολύ τον τρόμο, που θα είναι δύσκολο να παραμείνει αδιάφθορη.
Αν οδηγηθούμε μαζί με τον Lear, σ’ αυτήν την κολαστική του πορεία, θα πρέπει όπως και αυτός να αφυπνιστούμε σε μια νέα αίσθηση για τον συνάνθρωπο.
Πώς θα σταματήσει αυτό το διαρκές ‘εδώ και τώρα’, που είναι παντού το ίδιο;
Έλα λοιπόν, κλείσε το μυαλό σου, κοιμήσου.
Ξύπνησα.
Κοιτάζω το σαλόνι. Κοιμάμαι στον καναπέ. Σκέφτομαι τις θεωρίες του William Morris, που λένε ότι ένα δωμάτιο είναι ωραίο μόνο εφόσον περιέχει κατ’ αποκλειστικότητα και μόνο εφόσον κάθε χρήσιμο πράγμα, έστω και ένα απλό καρφί δεν είναι καλυμμένο, αλλά εμφανές.
Αυτή η μικρή τρύπα στον τοίχο μ’ αρέσει. Με γεμίζει με μια ζωή σιωπηλή, με ένα μυστήριο όπου το άτομό μου νιώθει χαμένο και ταυτοχρόνως μαγεμένο.
Μία απλή, μικρή, μαύρη τρύπα.
Ίσως αυτή την στιγμή να μου λέει περισσότερα απ’ ότι η άνοιξη του Botticelli.
Όταν ανοίγω την πόρτα του δωματίου, έχω την αίσθηση ότι παραβιάζω όλη τη ζωή που έμεινε εκεί σκόρπια.
Θέλω να πάω στο Super Market. Αλλά μέσα μου νιώθω την ανάγκη να ξαναγεννηθώ.
Σε λίγο καιρό θα σπρώχνουμε καροτσάκια του Super Market γεμάτα πιστοποιητικά όπως γίνεται με τα λεφτά, θες όλο και πιο πολλά για ν’ αγοράσεις όλο και λιγότερα το ίδιο και με τα πιστοποιητικά θες όλο και πιο πολλά για ν’ αποδείξεις.
Η Λ.Π. ψιθυρίζει :
Ο κόσμος είναι σκληρός
για τα μαλλιά σου
Κι αν δεν αντέχεις τον πανζουρλισμό
βρες ένα σλόγκαν και μπες
με τη σειρά σου
στη νέα τάξη με τον κλιματισμό
Η Μ.Κ. λέει :
Η άνοιξη δεν είναι εποχή λιτότητας
εισβάλλουν δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά
κάτι καλό θ’ ακούσουμε
ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες
πηδάμε πάνω απ’ τις λακκούβες
και συ χαμογελάς
Και αυτό μου λέει περισσότερα από την άνοιξη του Botticelli και την μαύρη τρύπα μου.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.