Το κυρίαρχο συναίσθημα σήμερα: η ευγνωμοσύνη — για ό,τι μου δόθηκε, για ό,τι μου δωρίστηκε, για ό,τι μου δίνεται, για ό,τι μου δωρίζεται: ευγνωμοσύνη. Το είχε γράψει άριστα ο Alexander Trocchi (μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία που είχε την τύχη να περάσει από τρία κινήματα/ρεύματα, ο μόνος, που άλλαξαν τον τρόπο να δεξιωνόμαστε την Τέχνη και τη Ζωή: από την Λεττριστική Διεθνή, από την Καταστασιακή Διεθνή και από την Beat Generation, φίλος του Ντεμπόρ, φίλος και του Μπάροουζ), ναι είχε γράψει ο Trocchi: I was lucky, I had beautiful friends and brave women. Αυτό αισθάνομαι κι εγώ, έμπλεος ευγνωμοσύνης, ότι το περιβάλλον μου (mon entourage), οι άνθρωποι με τους οποίους από τα δεκαέξι μου έως τώρα σχετίστηκα και σχετίζομαι ήσαν/είναι όμορφοι άντρες και γενναίες γυναίκες.
Ο Ρεμπώ έπαιζε με τη διασάλευση των αισθήσεων. Ο Ντεμπόρ, όχι. Control freak, μεθοδικός/συστηματικός από την εφηβεία μου, είμαι με τον Ντεμπόρ, δεν προκρίνω τη διασάλευση των αισθήσεων. Αλλά τώρα, από τη Δευτέρα στις έξι το πρωί (!), είναι υποχρεωμένος να συγκατοικώ με την περιλάλητη διασάλευση των αισθήσεων, και να την αντιμάχομαι όσο πιο τελεσφόρα μπορώ. Ζούμε σε ένα αλλόκοτο jet lag, σε μια διαταραχή της αίσθησης του χρόνου (πότε ήταν χθες; πότε ήταν πριν από δύο μήνες; τι μέρα έχουμε σήμερα;) που είναι ξεκάθαρα οδυνηρή, αλλά, διαπιστώνω έκπληκτος, είναι, ενίοτε, και λυτρωτική. Τανύονται τα δευτερόλεπτα, επιμηκύνονται οι ώρες, γίνονται μήνες οι εβδομάδες, και χρόνια οι μήνες, μπορείς να πεις.
Θες δε θες, σε καταστάσεις γενικευμένου ζόφου (άλλο ο ιδιωτικός κι άλλο ο δημόσιος ζόφος — ο πρώτος πάει αγκαζέ με ενοχές, βάσιμες ή αβάσιμες, δεν έχει σημασία, στον δεύτερο ξέρεις ότι δεν είναι το φταίξιμο δικό σου), ναι, σε καταστάσεις πανδημίας ζόφου, προβαίνεις σε αναδρομές, κοιτάς τι έχεις κάνει έως τώρα, τι σε έκανε να γίνεις αυτό που είσαι, ποια τραγούδια σε παρηγόρησαν, ποια βιβλία έγιναν οι οδοδείκτες σου, ποιοι καλλιτέχνες σε διάπλασαν, ποιοι στοχαστές οργάνωσαν το νου σου, ποιες προσωπικότητες συγκρότησαν (και, σε περιπτώσεις ανίατης ανυπομονησίας, όπως η δική μου, συγκράτησαν) την ψυχονοητική σου ιδιοσυστασία. Καμιά φορά, συνειδητοποιείς εξαίφνης πόσο πολύτιμοι ήταν για σένα άνθρωποι που τους έχεις, αδίκως, λησμονήσει, αντιλαμβάνεσαι ότι σημαντικές επικράτειες στη γεωγραφία του μύχιου βίου σου σημαδεύτηκαν από μια συμμαθήτρια που μόλις τώρα θυμάσαι εκ νέου τη φωνή της και το βλέμμα της, από έναν παλιόφιλο που οι λεπτομέρειες της φιλίας σας είναι χαμενες στη σκόνη του χρόνου.
Τα καλά του εγκλεισμού: η επανεξέταση σχέσεων, το τραγούδι που μας δώρισε ο Μέγας Μπομπ Ντύλαν, το “Murder most Foul”, ο μαρασμός του εγωισμού, η αλληλοπεριχώρηση, η ηδύτητα της χαρμολύπης, η ανακατάταξη των προτεραιοτήτων, ένα νέο (για μένα, μάλιστα, καινοφανές, πρωτόγνωρο) είδος βαθιάς υπόκλισης σε λαμπρούς ανθρώπους που σου τρίζουν τα δόντια γιατί σε νοιάζονται, η εκ νέου ανάγνωση/μελέτη του Infinite Jest του DFW, κάποιες, έστω σπασμωδικές/απονενοημένες αποτοξινώσεις.
Ο αείμνηστος πατέρας μου είχε μια πουλάδα αεροπόρων που έλεγε “We Live on Borrowed Time’’. Ο φίλος μου, από το όχι και τόσο μακρινό 1980, ποιητής Κώστας Μαυρουδής έχει εκδώσει ένα κρίσιμο, αγαπημένο βιβλίο που ο τίτλος του είναι ακριβώς: Το Δάνειο του Χρόνου. Ο Ναμπόκοφ είχε γράψει, “We shall all dance, we shal all die’’. Ακούω, εδώ και μέρες, παρέα με τον Αντρέα Μαντά, τα όσα κόμισαν στη μουσική οι Grateful Dead, οι Ευγνώμονες Νεκροί, του Τζέρι Γκαρσία. Ομνύω, ως ευγνώμων νεκρός, στη γοητεία του εφήμερου, στις τέρψεις της μοναξιάς, στην υπέρβαση της αγωνίας, στη δύναμη του Έρωτος, της Φιλίας, της Αγάπης.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Κυψέλη, 28.03.2020
Tips:
- Ό,τι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει από τότε που ξέσπασε η λαίλαπα που μας ταλανίζει όλους: https://www.artforum.com/slant/paul-b-preciado-on-life-after-covid-19-82586?fbclid=IwAR0cDTxTRQQDbVOwDswwjo-W-KKxZHUqqdrex0IrfhRY-UZ5hGzF0_0-j2c
- Κι ένα τραγούδι/βάλασμο, ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο: https://www.youtube.com/watch?v=bvvOEQqvxKU&fbclid=IwAR1Qr_enUQT0jpOpG_SPU7P7Qdjp72UkWJivA1yne3OoIrmAQ_XXQp2VRUQ
Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης (Απρίλιος 1960) είναι συγγραφέας και σιτυασιονιστής.