27 Μαρτίου
Μέρα Δεύτερη
Can you please crawl out of your window?
Αυτό το τραγούδι του Dylan και ειδικά ο στίχος
‘He looks so truthful, is this how he feels
Trying to peel the moon and expose it’, φώλιασε στο μυαλό μου λίγο πριν κοιμηθώ.
Ξυπνώντας, ο Dylan τοποθέτησε τη φιλοφροσύνη πλάι στην απελπισία όπως το γιατρικό πλάι στον πόνο.
Μας ταξίδεψε με το 16λεπτο δώρο του ‘Murder Most Foul’.
Ένας καταρράκτης φωτός που μας φέρνει μπροστά στην αιωνιότητα. Ταξίδι στο σπίτι μου. Ταξίδι στο σπίτι του φίλου του. Βλέπω μια άσκηση στο ταξίδι. Ταξιδεύω για τη μόρφωσή μου, αν με τον όρο μόρφωση εννοώ την όξυνση της πιο μύχιας αίσθησής μου, την αίσθηση της αιωνιότητας.
Επισκέπτεται κάνεις το φίλο του τον μεγαλύτερο για να του πει τα πάντα. Τουλάχιστον αυτό που τον πνίγει. Μιλάνε για όλα και για τίποτα. Νεότερος ζητούσα από τους ανθρώπους, περισσότερα από όσα μπορούσαν να μου δώσουν : αδιάλειπτη φιλία, διαρκή συγκίνηση. Τώρα ξέρω να τους ζητώ λιγότερα από όσα μπορούν να μου δώσουν : τη σιωπηλή παρέα.
Ο Ίκαρος λέει πρέπει να γράφουμε. Να ξαναγράφουμε. Η προσπάθεια αποφέρει πάντοτε κέρδος, όποιο κι αν είναι αυτό.
Πριν από έξι μέρες πέθανε η Marguerite Aucouturier. Η γυναίκα του Derrida. Από αυτόν τον ιό. Πώς πέρασε αυτή η είδηση έτσι αθόρυβα..; Έτσι μου ‘ρχεται να πάρω τον Ίκαρο, να βγούμε στο μπαλκόνι και να ουρλιάξουμε: ‘NON RIDERE!’, και να ξεγλιστρήσουν μέσα από τα δόντια μας, όλες οι αμφιβολίες για τους εαυτούς μας και για τους άλλους.
Μας βλέπω τελικά να απαγγέλλουμε ταυτόχρονα:
‘μ ‘ έναν απρόσμενον ίσκιο που αναβλύζει
φοβούμενος από φευγαλέα φωνήματα
κληματαριάς-τι άρια
ο θάνατος ή η έβδομη κοίμηση’.
Πανάρχαιο παιχνίδι, όπου ο Νίκος Καρούζος ξέρει να κερδίζει με μια απρόβλεπτη κίνηση.
Κι εμείς οι φίλοι, οι ονειροπόλοι, περιμένουμε στο βάθος, και η αιώνια αναμονή μας, θα μας σηκώσει, και από τον ένα κόσμο, θα πάμε στον άλλο, με κουρέλια και φτερά από παλιατζίδικα του Στρατού της Σωτηρίας, όπως είπε και ο Leonard.
Μεμιάς, η πόλη μοιάζει μισοτελειωμένη, κακοφτιαγμένη. Τελικά, αρχίζει κανείς ν’ αγαπάει αυτό που έχουν όλες οι πόλεις κοινό χαρακτηριστικό : την ατμόσφαιρα της προσωρινότητας.
*Ο Αντρέας Μαντάς είναι Ηθοποιός και Καταστασιακός.