[Στη γλώσσα της ηδονής]
Στη γλώσσα της ηδονής
ο χρόνος δεν υφίσταται
ο φθόγγος δεν υπάρχει
μήτε φωνήεν
μήτε σύμφωνο
Τα ίχνη που χαράσσονται στα σώματα
έχουν τη μοίρα του αιώνια αμετάφραστου
δε γράφονται
δε σβήνονται
γίνονται μονάχα
[Σκέψη Ευρυδίκη]
Εκείνο που λαχτάρησα να πιάσω
με την απόχη
πεταλούδα αόρατη
η σκέψη Ευρυδίκη
μετέωρη λαιμητόμος
λειψή κραυγή
και όλο στέκομαι με τα χέρια άδεια
λες και είναι κατάρα μου να ψηλαφώ
ό,τι ποτέ δεν ήρθε
ούτε θα ‘ρθει
[Οι αλυσίδες]
Ο πατέρας μου ξέμπλεκε τις αλυσίδες
φόραγε τα γυαλιά του
έβρισκε την άκρη
ανάμεσα σε κρεμάστρες και σιδερώστρες
ατμούς και τσακίσεις
Φρεσκομπανιαρισμένα εμείς
χτενισμένα
φορούσαμε τα καλά μας
τα γυαλισμένα παπούτσια μας
Ύστερα τις έδινε στην μάνα μου
για να μας τις περάσει στο λαιμό
χρυσαφένιες ήταν
με σταυρούς βαφτιστικούς
κάθε φορά στη θέση τους
κάθε φορά μπλεγμένες
κι εμείς κάθε φορά καθώς έπρεπε
με τα ευχαριστώ και τα παρακαλώ στο στόμα
Η Αργυρώ Αξιώτη γεννήθηκε στην Χίο το 1986. Σπούδασε ιατρική στα Γιάννενα και είναι ειδικευόμενη ψυχίατρος. Εκπαιδεύεται στην ψυχανάλυση και πειραματίζεται με την καλλιτεχνική έκφραση. Αυτή είναι μια πρώτη απόπειρα να μοιραστεί τα γραπτά της.