4
Ό,τι γεννιέται σ’ αυτό τον κόσμο κουβαλάει μαζί του τα γηρατειά αυτού του κόσμου.
21
Η ζεστασιά σου κράτησε τόσο λίγο που την ένιωσα κρύα.
76
Είναι πιο εύκολο να τη σηκώσεις άμα πέσει παρά να μην την αφήσεις να πέσει. Άφησέ την λοιπόν να πέσει και τη σηκώνεις.
216
Όταν ψάχνω για την ύπαρξή μου, δεν ψάχνω μέσα μου.
311
Και ν’ αποκοτούσα το αγαθό που δεν μου αξίζει, δε θα μπορούσα να το ζήσω͘ το αγαθό που μου αξίζει, ναι, θα μπορούσα να το ζήσω, ακόμα κι αν δεν το αποκτούσα.
386
Μ’ έμαθαν πάντα να κερδίζω, όχι να χάνω. Ευτυχώς που έμαθα, μόνος μου, να χάνω.
◊
Οι αφορισμοί διατρέχουν τον κίνδυνο να εκληφθούν ως απλές λεκτικές εξισώσεις. Μας βάζουν στον πειρασμό να τους θεωρήσουμε έργο της τύχης ή έργο συνδυαστικής δεξιοτεχνίας. Αυτό όμως δεν ισχύει στην περίπτωση του Νοβάλις, του Λαροσφουκώ ή του Αντόνιο Πόρτσια. Στους δικούς τους αφορισμούς ο αναγνώστης αισθάνεται την άμεση παρουσία του ανθρώπου και του πεπρωμένου του.
Οι αφορισμοί που περιέχονται στις «Φωνές» οδηγούν πολύ πιο πέρα από το γραπτό κείμενό τους. Δεν είναι μια κατάληξη αλλά μια απαρχή. Δεν επιδιώκουν να δημιουργήσουν εντύπωση. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ο συγγραφέας τους έγραψε για τον εαυτό του, χωρίς να γνωρίζει πως σχεδίαζε για τους άλλους την εικόνα ενός ανθρώπου μοναχικού, που βλέπει με διαύγεια τα πράγματα και έχει συνείδηση του μοναδικού μυστηρίου της κάθε στιγμής.
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
[Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου]
Αντόνιο Πόρτσια -Επιλογή από τις Voces – Στιγμή, 2007
Μετάφραση: Ε.Χ.Γονατάς