Ι
στο κρύο μάρμαρο
της φωνής της
ακούμπησα
την τελευταία μου ανθοδέσμη
ΙΙ
Θροΐζει στην τσέπη το δάκρυ που
κρατώ για φυλαχτό και πατώ
τον ίσκιο του σύννεφου που με ακολουθεί.
Μια ραβδωτή σκιά-δισταγμός και φόβος*
μαζί.
Ένα βλέμμα γυρτό
και βύθιο.
Στυλώνω τα μάτια και τα κρατώ εκεί
ακριβώς εκεί
που τα κρατάς κι εσύ.