άκουσέ με
είμαι μια νότα κρεμασμένη στα σύρματα
φεύγουν τα χελιδόνια
τους κρατώ ένα λα
ξεμακραίνουν νομίζουν πως φεύγουν
κοίταξέ με
είμαι το λουλούδι στο βάζο σου
σε λίγο θα χάσω
το χρώμα μου πράσινο
λίγο ακόμα και δε θα μυρίζω πια
εσύ δε με έκοψες;
εσύ δε με θαύμασες;
εσύ δε με έδειξες;
απαθανάτισέ με
εγώ το πουλέν σου
εσύ που με ξέρεις καλά
θυμάμαι τα χέρια σου
όταν με κράταγες
με περιέφερες
όλοι με θαύμαζαν
το έργο τέχνης σου
ύστερα το μουσείο έπεσε
έμεινα άγαλμα
στα σπασμένα κομμάτια μου
μικρές συγκολλήσεις
άγγιξέ με
εγώ είμαι αυτό
και εκείνο και το άλλο
εγώ κι αυτό
δέξου με
τώρα που αρχίζεις να με αναγνωρίζεις
σαν κάτι να μου θυμίζεις
ποιος είσαι
και πότε πέσαμε στον έρωτα
άγνωστε ξένε
για που τραβάς
◊
Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε το 1969 και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο και δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας».