[Ο ήχος της πληγής]
Ήθελε ν’ ακούσει
τον ήχο που κάνει η πληγή
όταν επουλώνεται.
Έτσι επέζησε.
[Σελ.27]
[Στο περβάζι του παραθύρου]
Εκείνα τα λίγα λεπτά κάθε βράδυ
όταν χαζεύουμε μπροστά στα ράφια τα βιβλία μας,
και το διάβασμα ύστερα μέχρι να νυστάξουμε,
αυτά είναι που δίνουν νόημα στο κρεβάτι,
στα μαξιλάρια και στα ωραία μας φωτιστικά,
ακόμα και στον ύπνο που ακολουθεί,
αφού για να κάνουμε έρωτα δεν θέλουμε πια
το κρεβάτι˙ προτιμάμε το τραπέζι της κουζίνας,
που σκύβεις στη δροσερή του επιφάνεια
ή που ξαπλώνεις πάνω του ανάσκελα
κι άλλοτε το πλατύ πρεβάζι του παραθύρου
που μια φορά –θυμάσαι;- πιάστηκες απ’ την κουρτίνα
και την ξήλωσες κι ακόμα να τη φτιάξουμε
κι οι γείτονες μας βλέπουν-
εκεί μας αρέσει πιο πολύ.
[Σελ.45]
[«Η πειρατεία σκοτώνει το σινεμά»]
Καλοκαίρι είναι να νοικιάζεις ξανά και ξανά
τις ίδιες ταινίες απ’ το βίντεο κλαμπ,
κάτι παλιές γαλλικές με τον Αλαίν Ντελόν,
γιατί είναι στο πιο ψηλό ράφι πίσω απ’ τον πάγκο
κι η υπάλληλος σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της
για να τις φτάσει
κι όπως φοράει πάντα σαγιονάρες,
αποκαλύπτεται στα μάτια σου γυμνή
η καμάρα του ποδιού της.
[Σελ.88]
Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής – Πόλις, 2016