Κοίταξε τον καθρέφτη επιφυλακτικά.
Πίσω από την επιμελημένη εμφάνιση και
τις βαθιές ρυτίδες κρυβόταν ένα μικρό κοριτσάκι
με λαμπερά μάτια και γλυκό χαμόγελο.
Το ίδιο κοριτσάκι που χρόνια πριν έτρεχε ανέμελα,
γελούσε αληθινά ,έκλαιγε γοερά.
Εκείνο το μικρό παιδί που κοκκίνιζε από ντροπή,
που φοβόταν το σκοτάδι, που ονειρευόταν συχνά
και τραγουδούσε ξένοιαστα.
Μεταμφιεσμένο σε γυναίκα, έμαθε να γελάει λιγότερο ,
να τολμά περισσότερο, να παλεύει για ιδανικά,
να πετυχαίνει, να απογοητεύεται.
Η ντροπή σκεπάστηκε, το τραγούδι σώπασε,
το δάκρυ στέγνωσε και ο φόβος ηττήθηκε.
Μόνο καμιά φορά, τα κρύα βράδια του χειμώνα,
όταν ο αέρας φυσά δυνατά, ακούει από μακριά ένα
παιδικό κλάμα. Τότε προβάλλει στον καθρέφτη το
μικρό κοριτσάκι τρομαγμένο και μόνο.
Αμέσως το αγκαλιάζει στοργικά, το παρηγορεί
γλυκά και το κοιμίζει τρυφερά στην αγκαλιά της.
◊
Η Μαρία Βίτσα – Σουλιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του ΕΚΠΑ. Φοιτά στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Πεζογραφήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικούς ιστότοπους,περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις.