Περπατώ καταγής
ανιχνεύοντας στιγμές
στα χαμένα ξέφωτα του νου.
Μακριά απ’ το γκρίζο
όταν οι ψυχές ανθίζουν,
τα πάθη μας που την αυγή
μέσα στον άνεμο γυρίζουν.
Ένα φεγγάρι μισό
και φοβισμένο
μαζεύει στάλα στάλα
το αίμα, το ανατρίχιασμα, το φως.
Τα πλοία δέθηκαν στον κάβο,
το μαύρο πανί τους
σκέπασε το φεγγάρι.
Μια αστραπή
σιωπηλή κραυγή,
μέσα στα κύματα
που δέρνονται απ’ τον άνεμο.
Ανείπωτες θυσίες
για να ξορκίσω τη μοίρα.
Ισορροπώ ανάμεσα στα σύννεφα
στη γκρίζα θάλασσα,
μαζεύοντας αγκάθια,
στην καρδιά μου, εκεί…τα κάρφωσα.
Ο Δημήτρης Καρπέτης εργάζεται σε Δημ.Υπηρεσία από το 2000 και κατάγεται από την Ορμύλια Χαλκιδικής.Έχει ταξιδέψει πολύ σε Ευρώπη και Αμερική.Γραπτά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και ιστοτόπους , πάντα θα αγωνίζεται για μια κοινωνία που θα έχει για κέντρο της πραγματικά τον άνθρωπο.