Μέσα απ’ τα χέρια μου
έφυγε ο ουρανός
μια νύχτα βαθιά,
κομματιάζοντας το λάβαρο της ελπίδας.
Οι ύμνοι του φεγγαριού
αγνοούμενους μας άφησαν μόνο.
Μαζεύω τη φωνή μου,
κλείνω τα μάτια μου,
στην ορμή της ερημιάς
γινήκαμε αόρατοι.
Μια συμφορά που σκάρωσαν
ο θάνατος κι φλόγες.
Ανοίγω το σακούλι του αναστεναγμού
για ν’ αντικρύσω τον πόνο,
αυτόν που σμίλεψε
τόσες ζωές που έφυγαν.
Αφουγκράστηκα τη γη
σκιές ανύποπτες παντού,
μάτια να ξεχύνονται,
ζωές που βιάστηκαν να χαθούν
μέσα στο άναυδο σκοτάδι.
Μια νύχτα ντυμένη με σάρκα και αίμα
άρχισε να φεύγει.
Στα πορφυρά χαλάσματα
του ήλιου περπατά η ελπίδα,
κρατώντας σφιχτά πια…τις ανάσες μας.
Ο Δημήτρης Καρπέτης εργάζεται σε Δημ.Υπηρεσία από το 2000 και κατάγεται από την Ορμύλια Χαλκιδικής. Έχει ταξιδέψει πολύ σε Ευρώπη και Αμερική και πάντα θα αγωνίζεται για μια κοινωνία που θα έχει για κέντρο της πραγματικά τον άνθρωπο.