[Μέρα Γιορτής ή Γιατί ανεβαίνοντας πάλι ένα ποτάμι από σκέψεις]
Θα ήταν ωραία η αυταπάτη ότι θα σωθούμε
Εκεί στο ύψος όπου βρίσκεται το σθένος
Να μπορείς να ξεπερνάς
Τα κροκοδείλια και τις τραγωδίες
Και την τέχνη των φίλων που υποκρίνονται
Και να ξεχνάς
Ώρες ώρες μιας μέρας
Το πόσο άσχημα είμαστε
Αγκιστρωμένοι στη δίνη τής ζωής
Που μας στροβιλίζει
Όπως τα φύλλα οι άνεμοι στο άλσος• γιατί
Είναι πλήθος
Αυτοί που θα έβαζαν το χέρι στη φωτιά
Πως δε μού απόμεινε ίχνος
Από τη λογική που ξεπουλούσα κάποτε
Με το κιλό στην αγορά και στις πλατείες
Και θα βρεθώ σ’ ένα λευκό δωμάτιο
Με τα χέρια πισθάγκωνα
Και μια μουσική
Λιωμένο μήλο στο μυαλό μου• έτσι
Θαρρώ πως αποφεύγω
Τις μαζικές συγκεντρώσεις
Τα συλλαλητήρια των ιδεών και των απόψεων
Τις συνάξεις των παλιόφιλων
Που γνωρίζουν τα πάντα
Στις πιο μοναχικές σκέψεις τους
Που μοιάζουν μοναδικές
Σαν εκείνη που τώρα σχηματίζεται μέσα μου
Γυρεύοντας να λύσει κόμπους
Και να λύσει γόρδια δεσμά
Ξεκρεμώντας από τα δέντρα τις σκιές
Νεκρών που διακρίνω στο σκοτάδι•
Γιατί κάποτε συναντούσα
Ανθρώπους που ονειρεύονταν να ζήσουν
Βιώματα σα γεγονότα
Ενώ ήξεραν
Ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμβούν
(Καθώς συχνά
Όλα γεννιούνται και πεθαίνουν
Μες στο μυαλό μας)•που δεν μπόρεσαν
Να κρεμάσουν τη ζωή τους από καμιά ελπίδα
Ν’ αγοράσουν κρυφά λίγα μέτρα γερό σχοινί
Και να κρεμαστούν από το πρώτο κλαδί
Στην πρώτη σκέψη• και όμως
Συνέχισαν να ονειρεύονται
Εκείνα που δε θα γίνονταν στ’ αλήθεια
Αλλά και όσα χάθηκαν
Αυτοί οι δήλιοι δύτες τ’ ουρανού
Οι πιο πνιγμένοι•
Γιατί αύριο
Πανόμοια με τις χιλιάδες μέρες που ξοδεύτηκαν μάταια
Οι πιστοί θα τρώνε τις σάρκες αλλήλων
Και θα χάνουν την καλοσύνη τους
Κλέφτες μαζί και αστυνόμοι
Θα παίζουν τάβλι και χαρτιά στα καφενεία
Η ολομέλεια θα λάμπει στο ρωμαίικο πορνείο της
Και οι αισθήσεις θα περιμένουν
Τους βελούδινους στεναγμούς σου
Στο σημείο όπου μηδενίζονται οι άλλοι ήχοι
Και μένει μόνο
Ο αντίλαλος τού μέλλοντος στη σάρκα.
21.05.2019