[Φίλοι]
Των κατά φαντασίαν
συγγενών
όσων έχουν
έναν τρόπο να κρύβονται
πίσω από ψευδώνυμα
Δείτε
πως οι πληγές είναι
τρόπαια
σε ξένα σώματα.
Αυτοί που έχουν αφεθεί
στη μοίρα τους
το ξέρουν.
Εσείς –πιο γενναίοι-
με κάποια ίχνη
ειρωνείας, το λέτε:
Ώρα να βρει
το παρελθόν
έναν άλλο τόπο.
Μετά θα ‘ρθει
κι η σειρά μου
[Σελ.9]
[Η επίσκεψη]
υστέρα βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία
από εκείνη την εκδρομή
που δεν πήγαμε-
Οι απόντες αλλάζουν
πρόσωπο
τις Κυριακές
κι οι ζωντανοί ξεχνούν
τα ονόματά τους.
Έξω το χώμα
ψιλό σαν άμμος
χιονίζει
άνθη πέτρινα.
Τότε τους βλέπω
μες στο καλοστεκούμενο
σαλόνι
πίσω από μια νεφέλη
σκόνης
που αιωρείται
αμέριμνα
να μιλούν
αμέριμνα
να ροκανίζουν
τις περσινές Τζοκόντες-
[Σελ.15]
[Εκτός έδρας]
Μεσάνυχτα θυμόσουν
λόγια προγονικά που
έπαιρνε ο αέρας
μέσα σε φώτα λαμπερά
τυφλή αγάπη και ψιθύρους.
Μα δεν ήσουν σίγουρος
μες στο όνειρό σου
καθώς μια γλώσσα
από λοξή βροχή
ράπιζε το βαθύ σκοτάδι
κι οι ποιητές-
με σπλαχνικά τρυπημένα
τα μάτια-
έψαχναν το άστρο τους
μέσα στη νύχτα-
εκείνο το τυχερό
και σπάνιο
της Βηθλέεμ
[Σελ.35]
Λίνα Φυτιλή - Ισόβιο πρόσωπο – Μελάνι, 2018