Πικ-απ ή “Pseudo-Blues”
(Prose song “written on a toilet roll”)
Ίσως μόνο στα συναξάρια τού Τσινάσκι
Ο ήρωας πηδάει το ακουστικό τού τηλεφώνου
Σα να γαμάει το στόμα τής ερωμένης του
Σ’ ένα μισοσκότεινο γραφείο
Κάτω ακριβώς από το εκκρεμές τού τοίχου
Που κάνει τικ τακ
Μέσα στους στεναγμούς και τα καυλοκουνήματα
Με τ’ αυτοκίνητα έξω στους δρόμους να ουρλιάζουν
Και το ζευγάρι στο διπλανό διαμέρισμα
Να δοκιμάζει την αντοχή των γυαλικών του
Πριν δώσει γερά την παντομίμα
“Γαμιέμαι στο δάσος και μαθαίνω
Να καταπίνω τα πάντα σα νεράκι” • τη
Σκυφτή γριούλα
Που διασχίζει αμέριμνη την 5η Λεωφόρο
Βαστώντας μια γλάστρα
Με κατακόκκινους έρωτες στο χέρι
Κι εκείνο το χαριτωμένο
Κοπάδι από μιαουρίδια
Που νιαουρίζουν πλάι σε κάδους
Κατσιά σε άλση πεζοδρόμια και στέγες
Να θυμίζουν γλώσσες ωραίων γυναικών που ερίζουν
Πάνω από κάτι ασήμαντο
Που όμως γίνεται σημαντικό
Όταν το ορίζουν οι περιστάσεις
Ή όταν νυχτώνει εντός των ψυχών
Και είναι
Λίγοι μέσα στο πλήθος
Που πίστευαν χρόνια
Πως θα μπορούσαν να βγουν έξω
Σε άγνωστους μονόδρομους
Χωρίς να χαθούν στα στενά • αλλά –
Εδώ σταματώ για λίγο
Γιατί κάτω από τη βελόνα στο κοκκαλόφωνο
Ο δίσκος γυρνά κι ακούγεται
Μια μελωδία τ’ ουρανού
“Sky is crying” ή “I ‘ll play the blues for you”
Και άλλα τραγούδια ν’ αγαπιόμαστε οι ανόητοι
Κι ακόμη περιστρέφονται μες στο μυαλό
Δυο λόγια σα σκέψη αναπόδραστη
Από τα νύχια αυτής τής ματαιότητας
Στα δόντια άλλης θλίψης
Που πέταξε τις προάλλες στο μπαρ η δεσποινίς Πυθία
[Μπροστά σ’ εκείνον τον ψευτόμαγκα τον Νάσο
Τον σαν το μορμολύκη στη Ράμπα τού Μόλλα
Την ώρα που έπλενα τα σύνεργα στο νεροχύτη
Και ορκιζόμουν
Πως δε θα μ’ αγγαρέψουν άλλο μες στα ξημερώματα
Πιπίνια κρετίνοι και μεσόκοπες
Διψασμένες για όλα στο ξόρκι τού άσπρου πάτου]
Γιατί –
Ας μας ηλέκτρισαν την αίσθηση οι Νύμφες
Ας άφησαν φωνές τού δάσους στη λαλιά μας –
Αύριο θα μας πάρει μακριά των καιρών το ποτάμι
Ώστε κανείς να μη γνωρίζει αν υπήρξαμε.