[Απογύμνωση]
Ι
Η νύχτα στους ώμους πανωφόρι
με ζεσταίνει
καθώς σου γράφω πάλι γυμνή.
[Σελ.9]
[Κίτρινη ηδονή]
Ύστερα ήρθαν οι χρόνοι της πλαστελίνης
τα χέρια σου με έπλαθαν
ζώο άγριο και ελεύθερο,
με χαίτη ανεμίζουσα και ένστικτο πρωτόγονο.
Μέσα σε δάση ανήλιαγα
σκοτάδια χώριζε με το μαχαίρι ο δήμιος
μακριά από λάμψεις στις κίτρινες ερήμους
μακριά από τα λαμπυρίσματα της θάλασσας
και την ηδονή καρπίζουσας ευτυχίας.
Πολύ κοντά στη λησμονιά
και σε μια Αχερουσία κολυμπήθρα.
[Σελ.12]
[Μάταιες ακροάσεις]
I
Στη στενή λουρίδα μιας νωπής ανάμνησης
ξυπόλυτη,
με βήμα σημειωτόν
με προσπερνούσαν τα πράγματα.
Μάταιη και η εγκαρτέρηση
για δυο χρυσά σαντάλια
και μια ακρόαση από σένα.
Βυσσινιές ανθισμένες τα χείλη σου
ψέλλιζαν προσευχές με τη συνοδεία
ενός γραμμόφωνου κρυμμένου
στον κορμό μιας ακακίας
που έσβηνε κάθε ταλάντωση του χρόνου.
[Σελ. 29]
[Προοπτικές]
I
Κοιτώ τις ξεβαμμένες από ευτυχία γυναίκες
σε στάση νηστείας απ’ τη ζωή.
Σκέφτομαι πως τίποτα
τίποτα
πια δεν περιμένουν.
Ούτε δάση
ούτε θάλασσες
ούτε ουράνιους θόλους
ζωγραφισμένους σε επίγειες σπηλιές.
Το λεωφορείο περιμένουν
να τις πάει στο σπίτι τους.
Τσαλακωμένα λάβαρα τα φουστάνια τους
στις χαρακιές της ζωής.
[Σελ.39]
Ελευθερία Θάνογλου – Αναπαράσταση – Εκδόσεις Πικραμένος, 2019