Η κόρη μου με μαλλιά φωτιάς από ξύλα
Η κόρη μου με μάτια λέαινας λαμπεράκι αστεία
Η κόρη μου με στόμα αγαλμάτινο και χείλη αρχαίας θεάς
Η κόρη μου με χαμόγελο ιέρειας τη στιγμή της θυσίας
Στο ιερό της Δήμητρας
Η κόρη μου με ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής
Γραφής
Είναι δέντρα αυτά ή ποταμάκια που συναντώνται στη θάλασσα;
Η κόρη μου όταν κλαίει
Χίλια ρυάκια δακρύζουν στην άκρη των ματιών της
Και το καστανό γίνεται βαθύ πράσινο
Όπως το χρώμα των ονείρων της
Η κόρη μου με φρύδια ζωγραφιά
φωλιάς χελιδονιού
Η κόρη μου με στήθος εφηβικού αγάλματος
Που το θαυμάζουν ορδές τουριστών
Στέκονται προσκυνητές
Γονατίζοντας χαιρετούν τον ομφαλό της
Και την τόλμη της
Γιατί θέλει να είναι Αυτή που είναι
Η κόρη μου με χέρια σαν το χάδι της θάλασσας
Ένα καλοκαιρινό βραδάκι
Με παλάμες σαν τον ήχο
Του βότσαλου όταν το αγγίζει ο άνεμος
Η κόρη μου με πόδια σαν τα φύκια
Στα βάθη του πελάγους
Το ένα λιγάκι πιο σκούρο από το άλλο
Η κόρη μου με γλουτούς ασύμμετρους
Η ιδιαίτερη γλυκιά σπάνια κόρη μου…
Η κόρη μου ντρέπεται
Η κόρη μου φοβάται
Δεν ξέρει ακόμη πόσο δυνατή είναι
Η κόρη μου.
◊
Η Σταυρούλα Ηλία είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Γύθειο Λακωνίας, όπου και διαμένει με την οικογένειά της. Παρακολουθεί ΜΠΣ με θέμα τη θεωρία της Λογοτεχνίας και τη Δημιουργική Γραφή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα φιλολογικού ενδιαφέροντος.