[Ατσάλι και φωτιά]
Τα όνειρά μας είναι χώμα και νερό
σαπίζουν σε ανήλιαγα κελιά
ψάχνουν αέρα να αναπνεύσουν
εισπνέουν δακρυγόνα και καυσαέριο
σέρνονται στην άσφαλτο
στοιχειώνουν τους δρόμους
Τα όνειρά μας είναι πεφταστέρια
που λάμπουν για λίγο στον ουρανό
πριν ξεψυχήσουν,
λόγια που τα παίρνει ο άνεμος,
κύματα που σβήνουν στην ακτή
Τα όνειρά μας είναι ατσάλι και φωτιά
καίνε τους φόβους μας
φωτίζουν τις σιωπές μας
Τα όνειρά μας είναι αχαρτογράφητα νησιά,
παρθένα δάση, άπαρτες βουνοκορφές
Τα όνειρά μας είναι αγέννητα παιδιά
που ζωγραφίζουν το μέλλον
[Τα πρόσωπα πίσω απ’ τις μάσκες]
Φοβάμαι αυτούς που με γεμίζουν πληγές
για να έρθουν μετά να τις γιατρέψουν
Φοβάμαι αυτούς που γεμίζουν
με μίσος την καρδιά μου
για να έρθουν μετά να μου διδάξουν την αγάπη
Φοβάμαι αυτούς που με βυθίζουν στο σκοτάδι
για να έρθουν μετά να μου χαρίσουν το φως
Φοβάμαι αυτούς που μου κλέβουν την άνοιξη
για να έρθουν μετά να την πουλήσουν ακριβά
Φοβάμαι αυτούς που βάφουν γκρίζο τον ουρανό
για να μου μιλήσουν μετά για το απέραντο γαλάζιο
Φοβάμαι αυτούς που φλυαρούν ακατάπαυστα
για να έρθουν να μου μιλήσουν
για την αξία της σιωπής
Φοβάμαι αυτούς που παγώνουν
το χαμόγελο στα χείλη μου
για να μου μιλήσουν μετά για αισιοδοξία
Φοβάμαι αυτούς που χαλάνε τον ύπνο μου
για να με κοιμίσουν με τα ψέματά τους
Φοβάμαι αυτούς που εισβάλλουν
απρόσκλητοι στα όνειρά μου
για να με μάθουν δήθεν να ονειρεύομαι
[Η ιστορία ακόμα μας περιμένει]
Αυτοί που τρώνε με χρυσά κουτάλια
ζητούν να πεινάσουμε
Αυτοί που φλυαρούν όλη μέρα
ζητούν να σωπάσουμε
Αυτοί που μας σκοτώνουν
μας ζητούν να καταδικάσουμε τη βία
Αυτοί που μας κλέβουν
μας ζητούν να δηλώσουμε ένοχοι κλοπής
Αυτοί που κατάντησαν τις ζωές μας στατιστικά στοιχεία
δίνουν μαθήματα ανθρωπισμού
Αυτοί που μας σπρώχνουν στον γκρεμό
καταδικάζουν τα άκρα
Και η ιστορία ακόμα μας περιμένει
[Μέχρι να μάθουμε να ζούμε]
Πόσα χελιδόνια πέταξαν πάνω απ’ τα κεφάλια μας
χωρίς να σηκώσουμε το βλέμμα στον ουρανό;
Πόσα λουλούδια άνθισαν δίπλα μας
κι εμείς ανυποψίαστοι
συνεχίζαμε τη ρουτίνα μας;
Πόσα τραγούδια της άνοιξης ακούστηκαν
μα είχαμε κλειστά τα αυτιά μας;
Πόσα χρώματα άλλαξε ο ουρανός
όσο ήμασταν κλεισμένοι στον εαυτό μας;
Πόσα ταξίδια ματαιώσαμε;
Πόσους νέους κόσμους αρνηθήκαμε να γνωρίσουμε;
Πόση ζωή ξοδέψαμε μέχρι να μάθουμε να ζούμε;
Πόσα σπουδαία πράγματα προσπεράσαμε βιαστικά;
Πόσα θαύματα αρνηθήκαμε να ζήσουμε;
Σε πόσα όνειρα κλείσαμε την πόρτα;
Γιατί τους αφήσαμε να μας πείσουν
ότι ο χειμώνας θα κρατήσει για πάντα;
[Άγουρη άνοιξη]
Αρχές Μάρτη, ξημέρωμα μιας Κυριακής
κι ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ
καταριέται τη φτώχεια του
και περιμένει τα πρώτα χελιδόνια
Πολύ κρύο, πολύ σκοτάδι
και πουθενά λίγο χρώμα
να αντιστέκεται στο μαύρο και στο γκρίζο
Μα κάτι πουλιά ίσα με μισή παλάμη
χτίζουν φωλιές και μαθαίνουν
στα παιδιά τους την αγάπη
κι είναι αυτά τα πουλιά η υπόσχεση
ότι ο κόσμος θα αλλάξει
και οι φτωχοί θα κληρονομήσουν την άνοιξη
Νίκος Σουβατζής - Χειμερινή ισημερία - Bookstars – Γιωγγαράς 2016