Σκέψεις που ανεβοκατεβαίνουν σα μυρμήγκια στο μυαλό μου
Όλοι έχουν να πουν
Πως τάχα υπάρχουν
Το τάδε μυστικό ο δείνα τρόπος
Να νιώσεις τη συγκίνηση
Σαν το παλιό κρασί
Ή σαν εκείνο το πέταγμα
Από την κορφή τού βουνού
Στου γκρεμού το αχόρταγο στόμα
(Που κατάπιε τόσους και τόσους
Τολμηρούς τής μνήμης
Την ώρα που γύρευαν
Να κάνουν το “σύννεφο άλογο”
Να δουν τον κόσμο από ψηλά)•
Όλοι έχουν κάτι να προτείνουν
Ως τη βέβαιη λύση
Μερικών γεγονότων
Ορισμένων από τη μοίρα ν’ αλλάξουν
Τη ροή τού ποταμού εν τη ρύμη τού χρόνου
Και μόνο ο εαυτός μου συνεχίζει
Να φορά κατάσαρκα
Την ίδια και την ίδια ματαιότητα
◊
[Poor Man’s Blues (VII)]
Βαθιά στη σάρκα μου λεπίδι
Των εχθρών μου χαρά και φόβος
Ότι απέμεινα μόνος
Ο βρυγμός μες στο σκοτάδι των δοντιών
Και το νυστέρι των στιγμών στη μνήμη
Γιατί δεν υπάρχει πια
Δεν υπάρχει πια χρόνος
Και μόνο
Ο ίδιος τόπος όπου βουλιάζω τις νύχτες
Με τα λάθη μέσα μου να βαραίνουν
Όσα με τόλμη έκανα στο σώμα και Λόγια που είπα και τραγούδησα
Τριζόνι βραχνό με τύψεις
Σε σκέψεις τόσες τού θανάτου
Που λάτρεψαν οι ήρωες
Που αποθέωσαν οι ποιητές όπως
Εκείνο το αγκάθινο
Στεφάνι που αγαπούν
Οι μάρτυρες που ξέρουν
Πως όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας στ’ αλήθεια
Και ας μην τα νιώθουν οι αισθήσεις
Το μαινόμενο στόμα και η βουερή ακοή•
Μιλώ για όλα αυτά λοιπόν
Που συναντώ στα βήματά σου
Και οδηγούν
Σε ένα ακόμη μαρτύριο
Σε μια στιγμή ξαφνική
Που σα θάνατος θα με λυτρώσει.
◊
[Poor Man’s Blues (V)]
Να σε κάνω να κλάψεις
Το ξέρεις πως δεν το θέλησα
Σα μικρό παιδί που χάθηκε στο δάσος
Σα σκυλί που το πέταξαν στο δρόμο
Μια νύχτα πιο σκοτεινή
Από τόσες σκιές
Μέσα στη μνήμη
Των ψυχών τού πλήθους
Που μαζεύεται στην άδεια πλατεία
Σκάζοντας στα γέλια
Με τα φτερά στα χρώματα μιας πεταλούδας
Και με το γέρο ποδηλάτη που ψαλιδίζει
Στα δύο τα σκοτάδια των βρώμικων δρόμων
Περνώντας σαν το φάντασμα
Μέσα από τον τελευταίο
Συρμό που λένε
Ότι βγάζει στην ευδαιμονία
Ή λένε
Ότι βγάζει στην ουτοπία
Αλλά ποτέ δε λένε
Ότι οδηγεί στην αλήθεια
Στο να μην υπάρχουμε πια πουθενά
Μήτε στα ξένα όνειρα
Όπου κανείς δε θα θυμάται
Ποιοι ήμασταν
Και αν οι αγάπες μάς βασάνισαν
Και αν μαρτυρήσαμε κάποτε
Με τα χαμένα μας αισθήματα
Και μόνο εκείνα τα μάτια σου
Θα βλέπω που θα με κοιτάζουν
Με όλα τα σβησμένα τους ποτάμια
Μέσα στη ματιά μου•
◊