[Λαβωμένες Ανάσες…]
Τα ταπεινά και τ’ ανθρώπινα
που έχουν δέσει την ψυχή μας
στα φύλλα τα μαβιά
κάποιο γκρίζο χάραμα,
προσπαθούν να κρύψουν
την αδέσποτη γύμνια τους
απ’τα μάτια των χυδαίων.
Παραδομένοι στην βέβηλη ευτυχία,
στην ηχώ της αποπλάνησης,
στο σφιχταγκάλιασμα του άγριου πόθου,
σφαλίζουμε τη σάρκα μας
ατενίζοντας το νόημα της ζωής.
Μείναμε χωρίς φτερά,
λαβωμένες ανάσες
σε μια αμμουδιά του φεγγαριού.
[Βυθός]
Βλέπω πάνω στη θάλασσα
την αντανάκλαση μιας σαστισμένης ζωής
να προσπαθεί να αποφύγει
τις ακτίνες του ήλιου…
Στεφάνια πεταμένα
τα όνειρα να σωπαίνουν
στα αζήτητα.
Μέρες ανύποπτες,
μέρες που ο χρόνος
υφαίνει το ριζικό μας
αγναντεύοντας τις ανεμοδαρμένες θάλασσες.
Ψυχή γυμνή να σέρνεται καταγής
στον πυθμένα της θάλασσας,
μια πνοή που βηματίζει
χωρίς ανάσες
στην άκρη του κενού.
Βλέπω το βυθό…
στιγμές ζωής που κατακάθισαν μέσα του
χαραγμένες με δάκρυα.
Ο Δημήτρης Καρπέτης γεννήθηκε στην Ορμύλια Χαλκιδικής το 1969. Από το 2000 δουλεύει σε Δημόσια Υπηρεσία. Έχει ταξιδέψει σε Ευρώπη και Αμερική. Γραπτά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλούς λογοτεχνικούς ιστότοπους. Πάντα θα προσπαθεί και θα αγωνίζεται για μια κοινωνία με κέντρο πραγματικά τον άνθρωπο.