[Ο δαίμονας στον άνθρωπο]
Βρέθηκε τότε και ρώτησε ο δαίμονας τον άνθρωπο:
— Θα το αφήσεις για να έρθεις μαζί μου; Ξέρεις ότι θα έχεις
αυτό που ποθείς, μα θα είναι στην Κόλαση.
— Άσε με να σκεφτώ, απάντησε κείνος.
— Τη θέλω τώρα την απάντηση.
— Για πόσο μου λες πως θα κρατήσει;
— Η Κόλαση; Για πάντα.
[Κήπος]
Ἡ φιλία περιχορεύει τὴν οἰκουμένην
κηρύττουσα δὴ πᾶσιν ἡμῖν
ἐγείρεσθαι ἐπὶ τὸν μακαρισμόν.
Επικούρου Προσφώνησις, 52
Μα κοίταξε πώς έχουν τώρα
τα πράγματα.
Εσύ είσαι κάπου
κι εγώ εδώ
και μόνο όταν θυμόμαστε,
βλέπουμε τις ματιές μας.
Τα σύννεφα και τ’ αστέρια
όταν κοιτούσαμε
και τα ντυνόμασταν
και λέγαμε «να πως θα
τα βλέπουμε κι αργά
και πως θα τα ντυνόμαστε και πάλι
πάντα
και πάντα παρέα».
Στη στιγμή που
δεν είχε νόημα,
γιατί και η επόμενη ήταν ολοδική μας,
το αύριο
θα το περνούσαμε
μ’ ένα γέλιο,
με μια γκριμάτσα,
με μια γκρίνια,
σε μια κοινότητα.
Κι όμως, όταν αυτή η κοινότητα πέθανε
κι όταν αυτή η κοινότητα
μας έδιωξε,
αφού μας άλλαξε και την αλλάξαμε,
δεν είχε πλέον νόημα η στιγμή,
γιατί καμιά στιγμή δε μας ανήκει
τώρα
και ούτε θα δούμε
αύριο
τον αναστεναγμό και το γέλιο μας.
Νίκος Σταϊκούλης – Ενθουσιασμοί – Ιωλκός, 2017