Κάποτε θα σου διηγηθούν όλες τις λεπτομέρειες της ζωής σου,
αλλά εσύ δε θα τις γνωρίζεις, κι άλλοτε σε μια πάροδο ή σ’ ένα
καφενείο βλέπεις πρόσωπα για πρώτη φορά κι όμως νιώθεις ότι
έζησες πολύν καιρό μαζί τους, σε ποιάν άλλη ζωή τάχα ή στη
μοναξιά του φθινοπώρου ή μες στ’ όνειρο για έναν κόσμο ωραιότερο
– μην παραξενευόσαστε λοιπόν που έμεινα τόσο νέος: εγώ δεν είχα ιστορία, όπως και τα πιο ωραία λόγια που τα βρίσκουμε όταν είναι πλέον αργά
κι αυτές οι πορφυρές ανταύγειες του δειλινού στο βάθος σαν τις
πυρκαγιές σε μια παλιά χαμένη εξέγερση, τι έγινε; Κανείς δεν
επέζησε να μαρτυρήσει – δίκαιη ώρα του λυκόφωτος, όταν πλανιόμαστε σε προκυμαίες ή ουρανούς, ώρα που σταματάμε άξαφνα στη σκάλα και κοιτάζουμε το αινιγματικό παρελθόν, ενώ από κάπου ακούγεται μια μελωδία παιδική ξεχασμένη σαν ένας άγγελος που έχασε το δρόμο του –
ζούμε σ’ ένα ανεξιχνίαστο όνειρο απ’ όπου δε θα βγούμε παρά για ν’ αγκαλιάσουμε, σαν μόνη εξήγηση, τη σιωπή…
Τάσος Λειβαδίτης - Βιολέτες για μια εποχή - Κέδρος, 1985