Αναστασία Γκίτση | Brief von Sylvia von Harden an Otto / 4.06.63

Portrait of the Journalist Sylvia von Harden

         Ich muß Sie malen! Ich muß!

 Sie repräsentieren eine ganze Zeitepoche[1]
Otto Dix

 

 

Otto

μια Βαϊμάρη μάς ξέρασε

σαν χαλασμένη μελάνη

στους δρόμους

μιας κάποιας εμμονής

 

Otto

μην μου στείλεις άλλες κάρτες

στο Βερολίνο

έχω προ πολλού

ξεραθεί σε δωμάτια

ασφυκτικών συζητήσεων

και ασπρόχρωμων ανθρώπων

 

κόκκινο δεν φοβήθηκα να πω

πως είναι το λαρύγγι

το φόρεσα

το κράτησα τσιγάρο

 

Otto

το μονόκλ ράγισε πάνω δεξιά

ο κόσμος δεν αλλάζει φαίνεται

από έξω προς τα μέσα

 

(ίσως πάλι και ν’αλλάζει!

ας το πούνε άλλοι)

Otto

 

όσο περίμενα

κάπνισα όλες τις αναμονές

μιας νέας πραγματικότητας.

 

 

Έξω από το παράθυρο ένας καιρός αρρωστημένος.

Στάχτη παραταγμένη κυκλικά γύρω από το ανοικτό σπιρτόκουτο. Όλα τα σπίρτα χρησιμοποιημένα, ένα μόνο  ολόκληρο κόκκινο. Ο μονύελος αφημένος προσεκτικά με τη ραγισμένη του πλευρά πάνω στο ξύλινο κομοδίνο, ακουμπάει με τη γυάλινη όψη του το κάτω χείλος του ποτηριού. Το ποτό μισοτελειωμένο.

Αντί για sous-verre, μια κάρτα από τη Δρέσδη υπογεγραμμένη από κάποιον Otto.

Κάτω από το μαξιλάρι γραμμένο ιδιοχείρως σε απόκομμα χαρτιού το εξής:

Ich glaube kaum, dass ich die Verkörperung jener Berliner Boheme war nach dem ersten Weltkrieg, vielmehr behauptet man heute noch, dass ich überhaupt die letzte Romantikerin Berlins zwischen 20-30 war.[2]



[1] Όταν ο  Otto αντίκρυσε τυχαία την δημοσιογράφο και ποιήτρια Sylvia von Harden της φώναξε με ενθουσιασμό «Πρέπει να σας ζωγραφίσω, πρέπει. Αντιπροσωπεύετε μια ολόκληρη εποχή».

[2] Δεν    πιστεύω    τόσο πως    είμαι    η    ενσάρκωση    του    Βερολινέζικου    Boheme    μετά    τον    Α’   Παγκόσμιο    πόλεμο,    πιο    πολύ    θα    ισχυριζόταν    κάποιος  ακόμα και σήμερα   πως    είμαι    κυρίως   η    τελευταία    των    Ρομαντικών    στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου.       


 Δημοσιεύτηκε στο 14ο τεύχος του περιοδικού Intellectum, σελίδα 18.


 

Η Αναστασία Γκίτση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Κάτοχος master του Centre Orthodoxe du Patriarcat Œcuménique και καθηγήτρια θεολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει στο ενεργητικό της δύο προσωπικές συλλογές ποιημάτων:
i. Ξέρω! Είναι κάπως αργά…, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 2000.
ii. Κορίτσι των σκοτεινών δασών, Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 2010.
και συμμετοχές σε συλλογικά έργα και περιοδικά λογοτεχνικού και θεολογικού περιεχομένου.
iii. Συλλογικός τόμος, Λόγια Ελπίδας, εκδ. Μπαρμπουνάκης, 2011. Τα έσοδα έχουν διατεθεί στην Πανθεσσαλική Ένωση Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας.
Ενεργή στα πολιτιστικά και εικαστικά δρώμενα της πόλης μας, έχει συνεργαστεί με θεατρικές ομάδες, εικαστικούς, και μουσικούς, σε μια προσπάθεια εναρμόνισης του ακουστικού και οπτικού μηνύματος. Η ομάδα desThess έχει οπτικοποιήσει ποίησή της. Στο θέατρο έχει μεταφερθεί μονόλογός της από την ομάδα Contact Ensemble και ποιήματά της από τις ομάδες Trickortreat και PERSONA non grata. Διατηρεί την ιστοσελίδα www.anastasiagkitsi.com.